Uszkodzenie obwodowego układu nerwowego występuje u 20-80% pacjentów z cukrzycą. Artykuł przeznaczony dla lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej przedstawia różne postacie neuropatii cukrzycowych i aktualny stan wiedzy na temat ich przyczynowego i objawowego leczenia.
W związku z koncepcją stresu oksydacyjnego u podłoża powikłań cukrzycy w leczeniu neuropatii stosuje się pentoksyfilinę oraz witaminy C i E.
W leczeniu neuropatii autonomicznej stosuje się cisapride w zaburzeniach kinetyki przewodu pokarmowego, beta- blokery w spoczynkowej tachykardii, sildenafil w zaburzeniach potencji, leki zapierające. W hipotonii ortostatycznej często zaleca się efedrynę, unikanie leków hipotensyjnych, bandaże elastyczne na kończyny dolne, rzadko stosuje się sterydy i niesteroidowe leki przeciwzapalne.
Leczenie objawowe neuropatii cukrzycowej sprowadza się głównie do leczenia bólu, uciążliwych parestezji. Stosowane są trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, których mechanizm działania polega na hamowaniu zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny, wpływie na receptory NMDA, blokowaniu kanałów sodowych, działaniu sympatykolitycznemu. Ograniczeniem w stosowaniu tej grupy leków są działania uboczne, szczególnie niebezpieczne u chorych z neuropatią autonomiczną. W leczeniu bólu w neuropatii cukrzycowej wykorzystuje się także leki przeciwpadaczkowe. Efekt analgetyczny tych leków wiązać należy najpewniej ze zmniejszaniem pobudliwości nerwowej poprzez różne mechanizmy, najczęściej przez wpływ na kanały sodowe, wapniowe, przekaźnictwo glutaminergiczne. W leczeniu przeciwbólowym stosowane są opioidy, miejscowo lidokaina, kapsaicyna.
Mimo wielu potencjalnych możliwości leczenia patogenetycznego oraz objawowego kontrola bólu i dokuczliwych parestezji w neuropatii cukrzycowej jest często niezadowalająca.