Barbaro, ja od wielu lat piszę na forum, ale w tej chwili piszę jako gość i rzadziej się wypowiadam, nawet z tego powodu, że na forum padaczka piszą osoby, które nie są chore na padaczkę i nie znają problemu z jakim musimy się my chorzy zmagać.
A co do gościa, myślę, że po części masz rację. My nie znamy jego wszystkich wad i zalet. Sama choroba nie jest wadą.
I dobrze radzisz, żeby żył tak jak żyją inni.
O istnieniu mojej choroby przypominają mi leki, i od czasu do czasu ataki, ale zaczyna się dzień, wstaję i robię to co należy do moich obowiązków.
Pozdrawiam

Zgadza się. Ja mam już branie leków "we krwi" , codziennie o tej samej porze, a potem już normalka - codzienne radości i problemy, jak u wszystkich. A zeby nie było za anielsko - od czasu do czasu atak i..., taka nasza uroda - trzeba to akceptować, bo inaczej się nie da. Dobrego dnia, pozdrawiam

Przede wszystkim Ty nie wzbudziłeś we mnie pozytywnego zainteresowania, bo sam siebie dyskwalifikujesz juz na starcie, pisząc ileż to trzeba mieć odwagi, siły etc, żeby związać się z epileptykiem. Kiedy piszesz takie rzeczy sam dajesz wyraz swojej słabości i chęci znalezienia kogoś, kto będzie się Tobą opiekował. Masz pracę, nie masz nałogów..., szukaj, może znajdziesz..., a jak już znajdziesz "ochotniczkę", pomyśl, czy chce Cię przytulić, bo kocha, czy raczej dlatego, ze zapewnisz jej spokojny byt. Chyba, że z góry zakładasz brak uczuć tylko małżeństwo, dzieci i opieka... W każdym razie - więcej optymizmu i powodzenia w dalszym życiu

Tacy ludzie ja ty Basiu niszczą normalne życie ludziom z epi.Nie wiem dlaczego darzysz mnie taką antypatią.Wpisując takie teksty nie wiedząc nic na temat mojej osoby tylko potwierdzasz swoje niskie IQ.Mi nie jest zalecane żyć w ciągłym stresie a ciągłe uświadamianie takich jak Ty że człowiek z epi też ma swoje uczucia zmusza po raz kolejny usunąć swoje konto z Randki24.Nabijajcie się z tych ludzi ale to może też was spotkać.O mnie zapomnijcie.

Dwa słowa na "do widzenia":
Gdyby było rzeczywiście tak, jak piszesz, że niszczę normalne życie ludziom z epi, to sama powinnam być od wielu lat nieszczęśliwa i zrujnowana fizycznie i psychicznie Tymczasem pomimo epilepsji na brak szczęścia w życiu nie mogę narzekać, miałam kochającego męża, mam kochane i kochające mnie dziecko, kilku znajomych, jestem lubiana i staram się cieszyć życiem. Aktualnie próbuję zmienić swoje życie i nie przeszkadza mi w tym fakt, ze jestem chora - raczej będe dumna, ze pomimo choroby daję rade. Nie ma też we mnie antypatii do Ciebie - niby z jakiego powodu? Nie śmieję się, ani nie nabijam z chorych ludzi i nie trzeba mnie w tych kwestiach uświadamiać. Brak Ci chyba wiary w siebie, jeszcze raz powodzenia

A kto Ci powiedział, że jestem samotna?! Bywaj