Obejmuje ona następujące etapy: właściwa diagnostyka, wstępna ocena rokowania, ocena funkcjonalna, szczegółowe planowanie rehabilitacji a następnie rehabilitacja.

Dla pacjentów najważniejsze są następujące założenia:

• samoobsługa,
• samodzielność,
• lokomocja.

Bardzo ważne jest to by pamiętać, iż wybrana przez zespół rehabilitacyjny metoda nigdy nie może być traktowana jako jedyna.

Podczas pobytu w szpitalu kluczową rolę odgrywa prawidłowe układanie pacjenta w łóżku (rehabilitacja wczesna). Zapobiega to powstawaniu odleżyn oraz przykurczów. Bardzo często włączany jest masaż. Najczęściej w 5. dniu pobytu w szpitalu podejmowane są próby sadzania pacjenta z nogami na łóżku, a w dniu 6. sadzanie z nogami opuszczonymi poza łóżko.

Należy cały czas obserwować chorego,gdyż mogą pojawić się omdlenia i problemy z utrzymaniem równowagi. Gdy chory będzie stabilny i na bierze sił w dniu 7. rozpoczyna się pionizację, a następnie naukę chodzenia. W trakcie nauki chodzenia należy cały czas kontrolować chorego w celu obserwacji czy nie pojawia się zadyszka, problemy z oddychaniem, sinienie ust i twarzy, omdlenia oraz pocenie się. Początkowo dystans powinien być bardzo krótki i po płaskiej nawierzchni.

fot. iStock

Po opanowaniu tego można przystąpić do porób poruszania się na dystansach dłuższych. Kolejnym etapem nauki chodzenia są powierzchnie nierówne, pochyłe a na samym końcu chodzenie po schodach, ćwiczenia powinny być wykonywane z częstością zaleconą przez wykwalifikowany personel.