Medyczna marihuana jest substancją posiadająca zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Jej działanie na organizm człowieka jest znane od wielu wieków i niewątpliwie ma ona wpływ na funkcjonowanie człowieka. Jej oddziaływania terapeutyczne poddawane są badaniom klinicznym, z których wynika, że posiada ona cechy, które wskazują na pozytywny jej efekt w leczeniu wielu schorzeń. Niemniej jest to substancja, która ma właściwości uzależniające i nie pozostaje wolna od skutków ubocznych. Stąd konieczność prowadzenia dalszych badań w celu potwierdzenia jej skuteczności oraz bezpieczeństwa.
Możliwość obiektywnej oceny zjawisk, jakie zachodzą pod wpływem danego leku w organizmie, jest podstawą w określaniu wiarygodności obecnej, współczesnej farmakoterapii. Do najważniejszych cech, jakie poddaje się takowej ocenie, należy szybkość wchłaniania, przemiana i wydalanie oraz, co najważniejsze, znaczący i widoczny, a zarazem bezpieczny efekt w postaci pozytywnych zmian, które można zaobserwować u chorego.
Biorąc pod uwagę powyższe kryteria, w ocenie danego leku ważna jest zarówno skuteczność terapeutyczna, która potwierdzona jest badaniami klinicznymi, określona zawartość substancji aktywnej w postaci określonego, zdefiniowanego składu danego leku, jak również czystość fizykochemiczna, a co za tym idzie – bezpieczeństwo użycia [1].
Bardzo istotną rolę w ocenie skuteczności leku mają badania kliniczne, dzięki którym możliwe staje się określenie, czy dana substancja jest skuteczna: mowa tu o terapii monitorowanej, która pozwala jednocześnie na dobór odpowiedniej dawki dla danego pacjenta, dla zachowania relacji jak najmniejsza dawka – jak najwyższa skuteczność. Innym aspektem farmakoterapii i działania danego leku jest problem odbioru społecznego oraz aspekty prawne z nim związane, co ma szczególne przełożenie na niniejszy temat – leków zawierających „medyczną marihuanę” [1].
W odniesieniu do wyżej omawianych kryteriów warunkiem dopuszczenia leku do użytku jest potwierdzenie jego skuteczności przy zachowaniu bezpieczeństwa pacjenta, a otrzymane efekty muszą mieć formę udokumentowaną i potwierdzoną.
Drogą wprowadzania nowych farmaceutyków jest obecnie droga eksperymentu medycznego. Jest to obszar bardzo delikatny, gdyż częstym błędem jest nadmierna determinacja lekarzy (co wydaje się być argumentem absurdalnym). W sytuacji, kiedy pacjent nie reaguje na żaden standardowy schemat leczenia, podejmują się nieracjonalnych działań w postaci sięgania po nowe, często niesprawdzone leki, co skutkować może niespodziewanymi wynikami i znacznym uszczerbkiem na zdrowiu pacjenta. Eksperyment medyczny jest procedurą, która ma na celu udokumentowanie pozytywnego działania danego farmaceutyku po wydaniu zgody Komisji Bioetycznej oraz po udzieleniu świadomej zgody przez samego pacjenta.
fot. panthermedia
Początki terapii kannabinoidami
Właściwości konopi siewnej oraz konopi indyjskiej są znane na całym świecie od wielu lat. Surowce z nich otrzymywane są różnorodne pod względem zawartości substancji aktywnej, składników czy odmian. Najbardziej znaczące w tej grupie są związki, takie jak ∆-9-tetrahydrokannabinol (∆9-THC; THC); ∆-9-tetrahydrokannabidiwarin (∆-9-THCV, THCV – tetrahydrocannabidivarin); kannabidiol (cannabidiol – CBD); kannabidiwarin (cannabidivarin – CBDV). Specyficzne właściwości terapeutyczne, jakie posiadają te substancje, są odkrywane od wielu lat, a szczególną uwagę naukowców i specjalistów przykuwa THC i CBD. Dzięki prowadzonym badaniom i skupieniu na leczniczych właściwościach tych substancji stosowane są one w wielu badaniach klinicznych, czego konsekwencją jest wprowadzanie do obrotu nowych farmaceutyków i produktów leczniczych. Europejski system dystrybucji leków posiada wiele różnorodnych preparatów, których właściwości są w Polsce określane jako „medyczna marihuana”, choć niektóre opinie skłaniają się ku określeniu „marihuana stosowana w medycynie” [1].
