01-08-2006
Poniższy artykuł przedstawia zestawienie 3 nowych doniesień naukowych, które pojawiły się w pierwszej połowie 2006 r. w związku z leczeniem i diagnostyką choroby Parkinson
Chorobę Parkinsona (Parkinson’s disease – PD) charakteryzują następujące objawy: spowolnienie ruchowe (bradykinezja), sztywność mięśniowa i drżenie spoczynkowe. Są to tzw. objawy osiowe, występujące z różną częstością i w różnym nasileniu. Powszechnie uznaje się, iż za ich pojawienie się odpowiada degeneracja neuronów w układzie nigrostriatalnym, a dokładniej proces zwyrodnieniowy komórek dopaminergicznych istoty czarnej, który w efekcie prowadzi do dysfunkcji presynaptycznej szlaku nigrostriatalnego, co daje ostatecznie znaczne obniżenie poziomu dopaminy w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN). Szacuje się, iż częstość występowania PD waha się w granicach 300-400 przypadków na 100 tys. osób. Pomimo długoletniej historii tej choroby (James Parkinson opisał ją już w 1817 r.) nadal wiele zagadnień pozostaje niejasnych. Nie wiadomo wciąż do końca, jakie powinno być właściwe podejście terapeutyczne.
Przeprowadzone doświadczenie kliniczne miało na celu wykazanie, które obszary mózgu u chorych na PD ulegają normalizacji w trakcie prowadzenia efektywnej głębokiej stymulacji mózgu w celach leczniczych. Wykorzystano do tego PET, a grupę badaną tworzyło 6 pacjentów skutecznie leczonych głęboką stymulacją jąder podwzgórzowych na zmianę z włączaniem stymulacji subterapeutycznej (nieskutecznej). Grupę kontrolną stanowiło 13 pacjentów w tym samym wieku, a wyniki porównywano w ten sposób, by ustalić, które obszary mózgu są aktywowane nieprawidłowo, czyli w momencie gdy stymulacja była subterapeutyczna. Zauważono, iż DBS powoduje aktywację dodatkowej kory ruchowej (SMA), górnych partii płatów ciemieniowych oraz móżdżku. Z kolei w spoczynku efektywna stymulacja redukowała nadaktywność SMA. U chorych z PD poddanych skutecznej DBS, dochodzi także do redukcji nadaktywności spowodowanej czynnością ruchową pacjenta w obrębie kory przedczołowej, płatów skroniowych i zwojów podstawy. To potwierdza fakt, że w PD dochodzi do rekrutacji dodatkowych obszarów mózgu, po to by skompensować nieefektywną inicjację ruchową. Jak widać, w powyższym badaniu wykazano mnogość i złożoność procesów jakie niesie ze sobą skuteczna głęboka stymulacja mózgu w leczeniu PD. Niestety mimo bardzo dobrych rezultatów jakie otrzymuje się lecząc tą metodą, wciąż problemem pozostają wysokie koszty tej terapii. Należy jednak mieć nadzieje, iż zostanie ona rozpowszechniona na tyle, by móc mówić o globalnym sukcesie terapeutycznym.
