Gość 2013-01-23 20:45:44 Dziekuję Gosiu za odpowiedź.To dobrze, że Karolina ma plany i dobrze moim zdaniem, że chce od tego się odciąć. Walczyła do końca zrobiła co mogła. Ma dzieci jest młoda, niech się jej szczęści z dala od chorób i nieszczęść czego oczywiście Wam wszystkim i sobie też zyczę. Ania
PS. Nie chce Ci się Gosiu pisać jak Ty się trzymasz i Twój mąż?

Gość 2013-01-24 21:18:22 niu, nie to,ze nie chce mi się pisac,tylko czsami odnoszę wrażenie,że są tu nowi forumowicze, którzy uwazają,ze są madrzejsi od lekarzy, No ale każdy ma swoje zdanie i ma prawo je wypowiedzieć na forum. Gdy ja zaczęłąm szukać informacji i porad na tym forum,które bardzo mi pomogły, to wszystkie rady były z własnego doświadczenia i było to bardzo pomocne. W miare upływu czasu i ja zaczęłam pomagać innym,co mnie bardzo cieszyło,ze moge przekazać swoje doświadczenia w walce z chorobą mózgu,innym. Nie wiem ile udało mi się zrobić dobrego w tym wzglwdzie,ale próbowałam, wiedząc,ze każdy przypadek jest inny,a organizm reaguje inaczej. Te osoby, którym pomogłam /tak jak mnie inni pomogli/ i nadal pomagam,piszą ze mną e -mayle, chociaż znają mnie z tego forum,ale to one wybrały rodzaj kontaktu ze mną. I bardzo się cieszę,że moge nadal doradzać, gdyz moja walka trwa już 4 lata. Zostałam nawet nazwana "balsamem" bardzo to miłe.Ponieważ rozmowa z osobą,która boryka się z takimi problemami jak opieka 24 godz . nad osobą z chorym mózgiem jest bardzo pomocna, gdyż ktoś kto tego nie przezył,to tylko przytaknie, a i tak nie zrozumie. A u nas bez zmian,tzn. ćwiczymy /ale nie w domu, bo jest zaraz no,no,no k...wa/,więc jezdzimy na rehabilitację lub rehabilitant przychodzi do nas. A ja jestem całe zło tego świata, nawet dziury w jezdni to moja wina ha,ha,ha. Ale trudno taki już mój los i raczej się nic nie zmieni,gdyż uszkodzenia są nieodwracalne, chyba,że cud, a podobno się zdarzaja. Rehabilitacja jest więc po to aby się nie pogorszyło. No i dla mnie jeszcze to jest bardzo ważne, że chociaż sie złości to jest ze mną i zawsze moge wskoczyc na ciepłe nózki .ha,ha,ha. Odwiedzam jednak to forum prawie codziennie i jestem z Wami na bieżąco . Mówie Ci Aniu i wszystkim innym forumowiczom,walczcie o swoich bliskich,wierzcie w ich wyzdrowienie i kochajcie ich, bo to jest bardzo ważne w ty leczeniu,jeżelii chory wie,ze ktos jest,kto na niego czeka. Ale się rozgadałam!!!! Pozdrawiam cieplutko,a za oknem ZIMA
Gosia, przyznaję ci dużo racji ,ja też kiedyś często uczestniczyłam tu na forum, ale od dłuższego czasu tylko czytam bo kiedyś to były naprawdę rady wiadomo że każdy przypadek jest inny, ale zauważyłam że Ktoś nowy potrzebuje rady a otrzymuje wiadomość o pielęgnacji i menu swojego bliskiego, czy to jest rada??? zawsze dawałaś mądre rady, pomimo że twój przypadek był inny niż pytanej osoby Pozdrawiam

aisa55 2013-01-24 10:06:27 Ja sadze, ze kazdy ma inne "problemy" ze swoim chorym bo co innego opieka nad osoba w minimalnym stopniu swiadomosci a co innego osoba z zaburzeniami pamieci itp.
Moim zdaniem nie da sie tego porownac.
Kazdy z nas zaczynal tak samo od opieki nad osoba lezaca praktycznie bez kontaktu ale czesc chorych powiedzmy ze wyszla z tego stanu i teraz sa inne problemy.
Rozumiem Cie Gosiu ja mam podobnie z mama. Jej pesymizm mnie czasem dobija. Ciezko mi patrzec jak sie denerwuje ze nie moze samodzielnie chodzic (w wyniku uszkodzenia mozgu doszedl nam Parkinson) i jak placze ze nie pamieta czegos (mysli ze ma Alzhaimera). Mozna powiedziec ze zdaje sobie sprawe z tego w jakim jest stanie. Tlumaczenie jej codziennie ze ma szczescie w tej chorobie nic nie daje.
Ja powiem cos moze brutalnego ale ja bym nie chciala dla siebie takiego zycia i nie chcialabym byc nigdy reanimowana. Ale to jest moja opinia

Gość 2013-01-24 11:52:02 gosia1954 przyznam się że ci bardzo zazdroszczę tego że twój mąż choć co kolwiek mówi a mam pytanie czy chodzi?? Mój tato tylko siedzi jak go posadzimy lub leży jak go ułożymy i patrzy się ma mas takim prawie nie obecnym wzrokiem, a czasami takim mądrym jak by zaraz miał do mnie powiedzieć ,,czego tak na mnie patrzysz''. Wiem że każdy pacjent jest inny, ale tak liczę na to że uda mi się odnaleść klucz do mojego tatusia i go obudzić. Fakt jest taki że nie przebywam z nim 24h poza weekendami bo pracuję od 8 do 15, ale tak ciągle myślę, analizuję, wertuję internet, rozmawiam z ludźmi poznanymi w szpitalach gdzie leżał mój tatko, dzielimy się doświadczeniem i tyle. Wiecie minęło już tyle czasu, a ja nadal mam wrażenie że po pracy wejdę do domu i tato zaraz zacznie że ugotował pyszny obiad, że był z dziećmi na spacerze, codziennie mam takie wrażenie dopiero kiedy wchodzę do jego pokoju wraca mi świadomość co i jak. Psycholog mówi że to rodzaj obrony, na tę sytuację, że to nic złego, że dobrze że mogę pracować i na kilka godzin odciąć się od od rzeczywistości, ale z drugiej strony jak by mogła odciąć się od mojego taty i tak w koło to leci:) Z drugiej strony podziwiam moją mamę i jej wielką miłość do ojca, gdyż nawet jak ma okazję wyjechać do znajomych na kilka dni to nie chce bo tata. W zeszłym roku udało mi się ją wyekspediować na 2 tygodnie do senatorium, a ja wzięłam urlop na ten czas, to nawet 20 telefonów dziennie odbierałam od mamy, a po powrocie mi powiedziała że więcej nigdy nie wyjedzie, poza wizytami w szpitalu na 2 dni na kroplówki to mama najchętniej przebywa z tatą. Podziwiam ją za to. Jutro znowu dzień z gimnastyką na piłce, zobaczymy jak tatko zareaguje, mama lubi kiedy tato tak ćwiczy, mówi że wieży że to krok do jego powrotu do rzeczywistości, do wybudzenia. Codziennie mam nadzieje na lepsze jutro dla moich najbliższych Pozdrawiam Bożenka