Karola tak to jest w tych szpitalach na zasadzie wypchnięcia i następnego proszę trzeba miesiącami czekać na 3 tygodnie rehabilitacji poprostu smiechu warte Polska szara rzeczywistość na jakieś głupoty rzad ma pieniądze ale zeby pomóc schorowanym ludziom to juz nie.Ale bedziesz miala Miachała przy sobie i bedziesz spokojna a tak jak mowilas te pieniążki co miałabyś dać na rehabilitacje w Juraszu to przeznaczysz na domową rehabilitację
ps a tak orientacyjnie ile płacicie za rehabilitację domowa u nas 40 zl za godzinię

Witajcie,dalam rade,pozegnalam moje szczesci dzis,bylo mi stracznie ciezko,ale dalam rade,misiek mi pomogl.
anka.

Wierzyłam w ciebie Aniu i tak sie stało,normalnie jestes bradzo dzielna kobieta,dałaś rade naprawde trudnej s[prawie:)
Buziaki i trzymaj sie zaglądaj do nas oczywiscie oki malenka

Aniu ,wierzyłam w Ciebie ,cały dzień myślałąm o Tobie i trzymałam kciuki , ale Michał pomógł i zawsze bedzie pomagał. Pisz zawsze jak będzie Ci ciężko ,coś doradzimy ,albo dodamy otuchy a i bez powodu też pisz.Pozdrawiam, Gosia

Brak słow do tego wszystkiego,niemoc i nic pozatym,nic nie da sie zrobictrudno tak musiało byc:)
Co do rehabilitacji to 50 zł godzina:)

bede do was zagladac napewno,przepraszam was kobietki ale dzis nie bardzo mam sile zeby pisac,jutro sie pokaze na forum.
wiem ze dam sobie rade,bo Misiek mi pomoze,tak jak dzis pomogl mi przezyc, wiecie ze zasna kilka godzin po mojej wizycie,dorze ze moglam jeszcze u niego byc,wysciskac itd.teraz musze sie wziasc za siebie i sprobowac zyc w miare normalnie.bedzie mi latwiej bo wiem,ze mam was.dziekuje ze we mnie wierzycie,bo dzieki temu ja tez wierze.
anka

Aniu ja też ciągle wczoraj myślałam o Tobie i wierzyłam ze dasz radę cieszę się ze tak się stało
Pozdrawiam

Aniula czekamy na wiezsci o twoim samopoczuciu,bedzie dobrze,czas pokarze duzo ,wiem ze tesknota zabija ale malenka on jest i bedzie na zawsze przy tobie:)

witajcie kochane
dotarlo do mnie ze moj misiek juz nie zadzwoni,musze sie z tym oswoic,jest to cholernie trudne ale daje jakos rade.
Bylam dzis na cmentarzu,pogadalam,poplakalam,pozloscilam sie na niego.al najwazniejsze jest to ze bardzo mi to pomoglo.moglam sie wyzalic,wygadac tak jak wtedy gdy zyl.
poprosilam michala zeby mi troche pomogl przejsc przez to wszystko,tak bardzo chcialam zeby mnie przytulil,ale nie chcialnareszcie moglismy byc sami.wiecie jak wsiadlam ddo samochodu,to dostalamm jakies nieziemskiej sily i pozytywnej energii zeby zwalczyc ten przeszywajacy bol,az sama sie sobie dziwie.
na pogrzebie stalam z boku,nigdy nie sadzilam,ze potrafie byc taka silna.troche mam zal do jego rodziny bo zapomnieli zupelnie o moim istnieniu.
jak mmisiek byl chory i potrzebowal opieki to zawsze mogli liczyc na mnie,zreszta spedzalam z miskiem czas dlatego ze bardzo go kochalam i kocham nadal.cala reszta nie miala dla mie zadnego znaczenia.
troche bylo mi przykro,ze pozegnali kolegow a mnie potraktowali jak obca osobe.
anka.