Gość 2018-09-07 18:52:05
Cześć, jestem Ola miałam wylew podpajęczynówkowy niespełna dwa miesiące temu.
Mam dużo szczęścia, do szpitala trafiłam niemal natychmiast, w ciągu godziny byłam już zdiagnozowana CT z kontrastem i zlecono mi pierwsze leki. Paraliż lewej strony zaczął ustępować. Kontrola ciśnienia , temperatury i orientacji oraz proste badania neurologiczne co dwie godziny, w dzień i w nocy również. Następnego dnia angiografia wykazała ze nie krwawię już i ze wszystko wskazuje na to ze będzie dobrze. Po 5 dniach zaczęłam wstawać z łóżka, po 11 wyszłam ze szpitala. Fizycznie czuje się prawie dobrze- strasznie się jednak mecze i mam coś w rodzaju chronicznej migreny. Oczyszczający się płyn powoduje jednak mrowienia po lewej stronie ciała i okropne bóle w odcinku lędźwiowym. Chwilami mam problemy z chodzeniem. Dokucza mi pamięć. Mam problemy z zapamiętaniem imion osób, czynności do wykonania. Zapominam o telefonach i spotkaniach. Mam czasem brakowało, a biorąc pod uwagę ze mieszkam w Anglii jest to dodatkowe utrudnienie ( zdażyło mi się do lekarza mówić po polsku i chwile trwało zanim się zorientowałam ze on mnie nie rozumie). Wszystko robię strasznie wolno, a w ogóle utraciłam taka wielofunkcyjność, mogę się skupić tylko na jednej rzeczy na raz. Lekarze tu twierdzą ze to minie. Ja sie obawiam ze niekoniecznie wiec opanowuje mnie strach. Moje życie się zmieniło. Nic już nie będzie takie samo a jednak ciesze się ze żyje. I ze jestem mimo tego w miarę funkcjonalna. Pozdrawiam serdecznie wszystkich. Olka

Gość 2010-05-06 21:33:57
Witam. Jestem tutaj nowy wiec z góry wybaczcie, że zakładam temat który pewnie niejednokrotnie był poruszany, natomiast sprawa dla mnie jest bardzo ważna. Otóż 10 maja miną dokładnie 3 miesiące od momentu jak wystąpił u mamy krwotok podpajęczynówkowy. Stało się to nagle i w miejscu w którym nikt by się nie spodziewał – przymierzalni w sklepie. Po szybkiej interwencji pracowników sklepu przyjechała karetką która przewiozła mamę do Samodzielnego Publicznego Szpitala Kliniczny Nr 1 w Zabrzu. Tam z miejsca przeprowadzono niezbędne badania w tym TK, które wykazało wystąpienie, wspomnianego przeze mnie potężnego krwotoku podpajęczynówkowego. Stan mamy był tak ciężki, że jeszcze tego samego dnia zadecydowano o przewiezieniu jej do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 5 im. św. Barbary w Sosnowcu. Nie będę może opisywał wszystkiego, ale następnego dnia rozpoczęto ratowanie życia mamy. Przeszła chyba wszystkie etapy leczenie neurochirurgicznego począwszy od klipsowania tętniaka, drenażu, leczenia farmakologicznego, kończąc na zastawce komorowo-otrzewnej(powikłanie w postaci wodogłowia) Ogólnie opieka neurochirurgiczna i sam proces leczenie stał na najwyższym poziomie. Dzięki lekarzowi prowadzącemu dr. Markowi Koperze mama żyje i może rozmawiać z nami. Wielkie ukłony dla niego i pozostałych lekarzy którzy wyciągnęli mamę z 4 stopnia stanu klinicznego według skali Hunta - Hessa. W chwili obecnej leży na oddziale Rehabilitacji Medycznej też w tym samym szpitalu. Całe szczęści krwotok nie pozostawił po sobie żadnych skutków obocznych w postaci paraliżu, niedowładu, porażenia. Dzięki temu mama już sama chodzi, sama załatwia swoje potrzeby fizjologiczne, sama się odżywia i wszystko jest na najlepszej drodze by po 3 miesiącach spędzonych w szpitalu wróciła do domu, gdyby nie jedno ale. Chodzi o pamięć. Nie jest z nią najlepiej. Pozapominała mnóstwo rzeczy z przeszłości, mnóstwo zdarzeń i wiele osób. Będąc u niej w godxinach popołudniowych nie potrafi opowiedzieć co robiła rano albo kto rano ją odwiedził. Nie zawsze potrafi poprawnie odpowiedzieć na pytanie: gdzie mieszka, jakim autem jeździ, gdzie pracuję. Zdarzało się, że mnie, swojego syna nie rozpoznała. Stąd moje pytanie, czy chorzy po tak ciężkiej chorobie, odzyskują pamięć i świadomość? Jak w przyszłości wyglądać może sprawa z zapamiętywaniem, bo na tą chwilę zapomina co się do niej mówiło 5 minut wcześniej. Czy ludzie tacy wracają do pracy czy przechodzą na rentę? Podobno mózg jak każda inna część ciała człowieka ma niesamowitą zdolność do samoregeneracji, i czy po takim procesie człowiek odzyskuje swoją osobowość? Jak długo może trwać cały proces przypominana wszystkiego? Ktoś z doświadczenia może podzielić się jakimiś wskazówkami?. Byłbym wdzięczny za jakąkolwiek opinię. Pozdrawiam serdecznie

aga2601 2010-12-20 14:05:02
witam!
też miałam krwotok podpajęczynówkowy. też 4 stopień. i też długo nie pamiętałam...
ale z czasem wszystko wraca do normy... tzn. listę zakupów dalej muszę notować, co muszę załatwić dnia następnego też... ale było gorzej.
I tak cieszę sie że żyję :)[/CYTAT
Oby i mojej mamie udało się tak jak pani. Życzę zdroooowia!

Gość 2019-09-13 15:12:06
Cześć Olu mam na imię Kasia czy mogłybyśmy porozmawiać na priv, takze miałam krwotok podpajęczynówkowy mieszkam w Szkocji i wiele rzeczy mnie niepokoji a tutejsi lekarze (GP) twierdza ze to wszystko minie. Nie wiem czy panikowac i lecieć do Polski na badania czy czekać na lepsze samopoczucie. Pozdrawiam serdecznie [/CYTAT
HEJO, jedna Anglia, druga Szkocja to dodam mamę z Walii. Proszę o kontakt na Slawekmalicki@interia.pl chce zaczerpnac wiedzy wsparcia.