Coś wiem na temat szukania pracy bedąc chorym na epilepsje. Skończyłam studia, jestem pracowita, uczciwa i niby wszytsko na rozmowach o pracę jest ok, dopuki nie wspomnę o chorobie. Zawsze o tym mówie bo nie widzę sensu ukrywania swojej przypadłości. Wtedy słysze że sie nie nadaje, że sie mnie boją, dosłowienie jak bym była nosicielem jakieś zarazy. Koszmar...

Witam Serdecznie Wszystkich
Rok temu przeszedłem ciężki uraz mózgu i niestety ma on swoje konsekwencje-np.nie mogę pracować w zawodzie więc oczywiście mam do siebie żal i próbuję się odnaleźć w NOWYM DRUGIM ŻYCIU-bez picia alkoholu no i z ograniczeniami.
Jeśli ktoś z Was ma problemy ze znalezieniem pracy to zapraszam na email-ja już pracuję w domu i Wy też możecie-wszystko wyjaśnię jak ktoś napisze do mnie na email. Do zarobienia są duże pieniądze tylko trzeba chcieć 4krokidozdrowia@gmail.com

4 kroki zdradz co robisz dla duzej kasy

Praca dla epileptyka? Od 2-óch lat,po uzdrowieniu przez orzeczników Zakładu Uzdrowień Społecznych,poszukuję pracy.Korzystam z każdej oferty pracy dla osób z orzeczeniem o niepełnosprawności lecz wszystko kończy się na rozmowie i okazaniu swoich dokumentów(OBI w Sochaczewie).Człowiek z epi w Sochaczewie nie ma szans na normalne życie.Brak pracy,bez renty...

My także mamy problem ze znalezieniem pracy. Mieszkamy w Łomży. Nawet pani neurolog jakże uprzejmie mnie oświeciła,że pracy jest dość dla zdrowych. Wniosek z tego taki,że należy popełnić samobójstwo, bo na zasiłek jest się zbyt zdrowym, a na przcę zbyt chorym.

Praca dla osób z epi w tym kraju to praktycznie tylko marzenie.Gdy swój problem jeszcze ukrywałem,byłem docenianym pracownikiem nieraz otrzymałem premie lub napiwek od zadowolonej klienteli.Gdy moje epi wyszło na jaw-jestem zwyczajnym zerem.Po kilku latach życia na rencie zostałem uzdrowiony przez ZUS-owską komisję lecz o pracy w mazowieckim tylko marzę.Wiedza polskiego społeczeństwa na temat epilepsji jest praktycznie zerowa.Coraz częściej moją główną myślą jest,że ten żywot nie ma sensu.Moje brak nałogów,moja niekaralność,moje wykształcenie i doświadczenie zawodowe jest nic nie warte.Wszystkim z podobnymi problemami życzę powodzenia w życiu.

Wiem coś na temat pracy, nie ma dla zdrowych a jak zobaczą epi to już w ogóle. Dlatego wyjechałem z kraju, zostawiłem żonę i dzieciaki i zapieprzam na budowach. Nie łam się, szukaj na polskich portalach za granicą. Tylko jedna rada-nie mówić nikomu o chorobie, szukać pracy która nie jest za bardzo odpowiedzialna. Ja też mam wykształcenie, ale nic z tego nie mam w naszym pięknym kraju. I najważniejsze-nie bratać się z polakami za granicą, to najgorsze co mnie spotkało, zwiedziłem kilka krajów, w Norwegii z kumplem spaliśmy w aucie przez 2 tygodnie, tamtejsi policjanci oferowali nam ciepłe posiłki. Ale spotkaliśmy rodaków, którzy wydymali nas na pieniądze za pracę i to bezczelnie. Więc nie łam się proszę, też mam wiele problemów, też wiele razy zastanawiałem się nad moim żywotem, ale nie dam się tak łatwo, nie ulżę NFZ-owi hehe. W końcu jakoś trafiłem na budowę, pracuje z duńczykami którzy są tak rozgarnięci, że ja po wybudzeniu po ataku jestem bardziej kumaty niż oni hehe. Wszystko będzie ok. Są strony jak mojanorwegia.pl i inne, gdzie zawsze można poszukać przydatnych informacji. Pozdrawiam i głowa do góry

Próbowałem wszystkiego.Pracowałem trochę w Austrii i Niemczech i podejście tamtego społeczeństwa do epileptyków jest godne pochwały.Próbuję również teraz gdzieś się załapać wysyłając swoje CV i list motywacyjny lecz bez znajomości niemieckiego jest to bardzo trudne mimo że praca w moim zawodzie nie wymaga jego znajomości a praca w Polsce to marzenie.Gratuluję żony i dzieci.Ja byłem księciem dla pewnej panny przez 5 lat lecz przestałem nim być po pierwszym odlocie.Praca to nie wszystko czego potrzebuję do szczęścia.Najgorszy jest kompletny brak zrozumienia,tolerancji.Człowiek z epi jest w Polsce zwyczajnym zerem.