hej Anka :)

Wybacz, bo albo zle zrozumiałam Twojego posta, albo poprostu to Ty jestes nierozwazna.
Bo wyobraz sobie, znam ludzi stąd, poznalam ich, i myślę że zupełnie zle ich oceniasz.

To że mają prawo jazdy to ich sprawa, a prawde mówiac, to Ty pokazujesz jak mało rozważna jestes, bo skoro mnie łapie już aura to nie ryzykuje by dalej prowadzic samochów, gdy mnie łapie to nie gotuję zupy czy coś tam, zwyczajnie kładę sie do lóżka i tam przeczekuję czy to aurę czy atak.
To Ty byłaś nieodpowiedzialna moim zdanie, jadac samochodem nie tylko ryzykowałas swoje życie, ale takze ludzi wokół Ciebie, mogłas kogos zabic...

Jak na tyle lat chorowania to kiepsko sie jeszcze chyba znasz, skoro dopuszczasz do takich sytuacji, a tutaj próbujesz jeszcze kogos pouczac.

Pozdrawiam

sam miałem epilepsie ale mam ja wyleczoną też brałem tegretol 400 nie przeszkadza tegretol miećdzieci naj lepiej skataktować sie z neurolgiem i ginekologiem

Witam wszystkich serdecznie. Jestem Lidka, mam 21 lat, no prawie 22;D Pierwszy atak miałam w 3 gimnazjum- w szkole na przerwie upadłam na plecaki leżące na podłodze. Oczywiście alarm, nikt nie wiedział co robić. wszyscy przerażeni. Ambulans- wynosili mnie na jakimś krześle jak połamańca. Żenada.
Bardzo mało osób wie, że mam epi.
Raz powiedziałam mojej najlepszej przyjaciółki że jestem chora (straciłam już z nią kontakt)- przeraziła mnie jej reakcja- odskoczyła ode mnie i patrzyła na mniej jakbym była chora na jakąś zaraźliwą chorobę albo zaraz miałabym upaść i mieć atak. To było liceum, ale wiem że wiele osób nadal nie wie za dużo o tej chorobie i ludzie obawiają się tej nas, epileptyków. TYLKO DLACZEGO? PRZECIEŻ WAS NIE ZJEMY.

Przepraszam za literówki
Mam epi już parę lat, ale żyję jak normalne 20latka.
Studiuje, mieszkam bez rodziców, mam prawo jazdy- chociaż bardzo rzadko prowadzę, jeśli już to wolę jechać z kimś, czuję się pewniej. Wiem wiem. Nie powinnam jeździć, ale to moja decyzja i moje życie. Chcę żyć pełnią życia, a nie zwalać wszystko na chorobę. Wam też tego życzę.
Padaczkę mam po dziadku. Wiecie, nawet się cieszę z tego. Teraz bardziej o siebie dbam. Nigdy nie paliłam. Alkohol się czasem zdarzy, nie powiem. Ale wysypiam się, nie przemęczam. Tabletki kosztują mnie koło kilku złotych więc nie jest źle. Parę razy z panią neurolog próbowałam zmniejszać dawkę, ale nie da rady. Może będę miała epi do końca życia, ale mam sposób jak sprawdzić chłopaka czy serio mu na mnie zależy- przyznać się do choroby

hejo :)

Wreszcie ktoś sie odezwał :)

-> Krystian moim skromnym zdaniem to epilepsji nie da sie wyleczyc, a jedynie "zaleczyc" czy "uspic" (ale powtarzam to moje zdanie). a co do dzieci to mnóstwo Epileptyków znam co mają dzieci, dzieci są śliczne i zdrowe :) znam tylko jeden przykład, epileptyczka urodziła dwójke dzieci i niestety tez chorują na epi :(

-> Lidka :) co do tego jak ludzie Nas postrzegają...mnie otaczali fantastyczni ludzie, odkąd pamiętam...pierwszy atak mialam także w gimnazjum na wycieczce szkolnej, ale nigdy nie czułam sie wówczas odtrącona :)
Kolejne ataki to już w LO i tam miałam problemy, nie tyle z rówieśnikami co z moją wychowawczynią, bo to Ona zabroniła mi jeździc na wycieczki :/
A już na studiach ludzie byli tak rewelacyjni, że troszczyli sie o mnie, nigdy mnie nie zostawili :)
Chyba właśnie miałam to szczęście trafiając na takich ludzi. Gdziekolwiek złapał mnie atak, zawsze mi ktos pomagał, czy to na ulicy czy w innych miejscach :)

I jasne jak słońce jest, że my nikogo nie zjemy, ludzie zwyczajnie nie wiedzą nic, albo bardzo mało o Epilepsji, stąd ich strach i ucieczka...

A ludzie którzy z powodu choroby Cie opuszczają zwyczajnie nie są warci Twojej przyjaźni...Tu nas nie musisz przekonywac o tym, że nie jesteśmy straszni, inni itd...My to wiemy, ludzi należy uświadamiac, po to też bywają niektóre akcje :)

A co do sprawdzania chłopaka....ja zawsze byłam szczera i to od początku, jeśli mu na Tobie zależy nie bedzie to dla Niego żaden problem, uważam, że każdy postępuje jakoś tam względem swojego kregosłupa moralnego, może nie sprawdzaj Go a jedynie upwnij sie, czy można mu zaufac i czy bedzie w stanie życ z osobą chorą :)

Wiesz...ja może nie do konca sie cieszę, że jestem chora, ale napewno ta choroba mnie zmieniła, wiele mi pokazała,wielu ludzi poznałam na swojej drodze, m.in przez to forum, znalazłam tu przyjaciół :) to chyba najcenniejsze co mogła mi dac :) nooo a reszta jakos sie ułoży :)

I tak jest, jeśli o siebie dbamy, wysypiamy sie, bierzemy leki itd itd...to może choc niektórym z Nas udaje sie życ naprawdę szczęśliwie :)))

Pozdrawiam i życzę powodzenia!!!!

Ps. Fajnie,że pojawilaś sie w naszym jakże zacnym gronie ;) :P

Dziękuję Ci Julio za miłe przyjęcie Fajnie, że ktoś zauważył mnie na forum.
Oczywiście, też otaczają mnie osoby, którym wiele zawdzięczam. Bardzo dużo daje wsparcie rodziny.
Też uważam, że epilepsję raczej nie da się wyleczyć, chociaż czasami z wiekiem liczba napadów się zmniejsza, albo po prostu organizm dobrze reaguje na leki.
Ale ostatnio coś szukałam na necie i miło mi się zrobiło, gdy dowiedziałam się, że wiele znanych osób miało epi jak Cezar, Sokrates, Napoleon, ale także współcześni muzycy, aktorzy... . Nie poddali się, a wiele dokonali;D

hej :)

Nie ma za co ;)

Ja od mojej rodziny (teraz jak patrze z perspektywy czasu) chyba duzego wsparcia nie dostalam, wiem, że sie martwili ale wszyscy jakby sie bali ze mną rozmawiac o chorobie...a ja wtedy chyba tego najbardziej potrzebowalam :(

Ale ludzie stąd mi pomogli i na forum i w realu :)

Ja nie mam ataków prawie 3 lata, ale nie czuję, że wyzdrowiałam, wiem, że to sie będzie wlekło za mną do końca życia, bo tak naprawdę będę czuła strach czy ataki nie wrócą (znam osoby, którym ataki wracały po kilkunastu latach :()

Ale trzeba byc dobrej myśli i ja takiej jestem!
Aaaa i uważam, że naprawdę wiele można osiągnac nawet chorujac na epi, kiedyś to ja bede tego przykładem :P ;)

Pozdrawiam!

hej :)

Miałeś jeden atak padaczki w życiu i masz umiarkowany stopień niepełnosprawności? czy masz inne jeszcze jakieś dolegliwosci, zaburzenia, choroby?masz jakieś leki?ktoś Ci dowalił leki po jednym ataku?

-> co do szkoly jaką masz wybrac i sie nie namęczyc to już musisz zdecydowac sam.

-> ja sobie żyje normalnie z chorobą, jak zwykły szaraczek, skonczyłam studia licencjackie, magisterki jeszcze nie obroniłam, ale zrobie to :)

-> a co do akceptowania sie z tą chorobą, to ja nie mam z tym problemu, poprostu ona jest ze mną i nic wiecej, nie przeszkadza mi to teraz w życiu, bo prawie od 3 lat nie mam ataków, wcześniej mimo, że ją miałam tez sie akceptowałam. to jakby stało sie moim znakiem rozpoznawczym ;) poczułam misje i chciałam innych uświadamiac jak pomagac itd.

-> a co do renty to wydaje mi sie, że możesz sie starac, nawet jestem pewna, ale czy ja otrzymasz to już inna sprawa, ale łatwo chyba nie jest. Ja tez nigdy takiej renty nie pobierałam i mam nadzieję, że nie bede musiała.

Pozdrawiam i życzę powodzenia!!!

:)

Forum jest martwe !!! zwróć uwagę na daty postów.
I co z tego, że napiszesz post skoro ludzie chorzy na EPI nie piszą ze sobą. Szkoda jest , że nie spotykają się tutaj ludzie chorzy na tą chorobę. Szkoda bo w niektórych wypadkach naprawdę jest ciężko.