Alina74- myślę, że z kołnierzem będę miała podobnie- kilka tygodni noszenia, ale trudno, dzięki temu będę czuła się pewniej, nie wykonam niechcący jakiegoś niepotrzebnego ruchu, skrętu.
Malgana - do szpitala mam się zgłosić 6 grudnia, operacja zaraz potem, pewnie kolejnego dnia. Oczywiście napiszę jak było. Kilka osób już mi pomogło na tym forum- może po mojej operacji komuś coś z tego co napiszę się przyda. Teraz najbardziej stresuje mnie już nie operacja tylko aby przed nią nie zachorować: pomimo dbania o siebie i unikania wszystkich źródeł zakażeń - mam skłonność do infekcji i opryszczki (i już wszystko u siebie widzę i czuję- może od samego skupiania się na problemie) , szkoda mówić- ogromny stres. ..
Dzięki jak zwykle za wszelki informacje i wsparcie. Pozdrawiam serdecznie. K.

"za wszelkie informacje" miało być 😊

Gdzie masz operację . Ja miałam w Jastrzębiu. Będzie dobrze . Zaśniesz obudzisz się po wszystkim . Poprawa już odczuwalna po operacji .

Operację mam w Suwałkach, dość daleko od mojego miejsca zamieszkania, ale tam były lepsze terminy u mojego neurochirurga niż np. w Warszawie, gdzie mam znacznie bliżej. Podobna sytuacja jak np. u Malgany, która też jeździła daleko. Tak, wiem powinno być ok , oby tylko udało się w zdrowiu dotrwać do terminu. Pozdrawiam jak zwykle serdecznie i dziękuję. K.

Też nie miałam w miejscu zamieszkania .Może nie daleko bo ok 60 km. Teraz czeka mnie kolejna operacja tym razem odcinek lędźwiowy .
Alina 74

Ja mam ponad 250 km od miejsca zamieszkania, ale zdecydowałam się, bo termin był krótszy niż w Warszawie, gdzie byłoby najbliżej. Niezbyt ciekawie- kolejna operacja, ale jeśli konieczna, to co zrobić... , Lędźwiowy chyba trochę gorsza operacja niż szyjny. Będę trzymać kciuki, aby poszło dobrze. Pozdrawiam. K.

Hej ,zaglądam tutaj od lat ,a nadal nie ruszyłam z szyją i mam za swoje . Dół masakra ,parestezje, ból ,depresja. Mam mieć w Konstancinie ,ale i tak się boję .

Gościu, jak zaglądasz, to już wiesz, że nie taki diabeł straszny. Każdy się boi, my, które/którzy przeszłyśmy/przeszliśmy taką operację też przed trzęśliśmy się ze strachu. Teraz już wiemy, jak to jest, dlatego dzielimy się swoją wiedzą.
Odpowiedz sobie na pytania:
- Czy Twój strach jest większy od Twojego bólu i ograniczeń?
- Czy warto tak cierpieć, wiedząc/czytając tu, że choć to poważna operacja to jednak rzadko są powikłania a sama operacja nie jest tak straszliwa, jak mogłoby się wydawać?
- Czy za kilka lat nie będziesz żałować, że jednak zabrakło tej decyzji?
Każdy rok, czasem miesiąc pogarsza stan naszych kręgów, kości rzeszotnieją i z czasem nie ma do czego wkręcić implantów.
Mnie się wydaje, że nikt nie bał się tak jak ja :) a teraz cieszę się, że już po :)
Zobaczysz, będziesz się z siebie śmiała/śmiał (nie wiem kim jesteś?) i zdziwisz się, że to tak w sumie lajtowo zniesiesz. I ta ulga prawie od razu po przebudzeniu..... bezcenna :)
Konstancin to dobrzy specjaliści, znają się na swojej robocie - zatem - marsz na operację :)))

Gościu . Samo z siebie nie przejdzie . Nie decydując się na operację możesz bardziej sobie zaszkodzić . Samo z siebie nie przejdzie , tylko będzie gorzej . Ja też odwlekałam operację . Po niej odrazu ulga . Dasz radę pokonać strach . Każda osoba z nas to przechodziła .

Zbliża się wyjazd do szpitala, a u mnie znowu kolejne z miliona wątpliwości... Dziś odebrałam wyniki badań, wszystko ok, tylko mały niedobór potasu. Mój lekarz zapisał mi Katelin+ Sr na uzupełnienie tego potasu i twierdzi, że mogę brać jeszcze przed operacją. Wszędzie twierdzą, że przed operacją trzeba unikać suplementów. I tak jeśli już - zdążę wziąć tylko dwa , bo potem już będę w szpitalu. Nie wiem w takim razie czy po pierwsze mogę, po drugie czy jest sens, bo może i tak będą musieli mi ten potas uzupełniać ?Miał ktoś podobną sytuację?