taaaa... i zrezygnować z pracy, żeby to wszystko mieć czas przygotowywać i szukać po sklepach. Możliwe, pod warunkiem ,że ma się wygraną z totolotka

niestety u mojego ojca też jest chyba demencja, szkoda gadać, jest złośliwy, znęca się nad matką psychicznie, męczy otoczenie, tyranizuje. Na szczęście ja mieszkam daleko, przyjeżdżam tylko raz na miesiąc. Brat ma to na głowie. Prawdziwy koszmar. Jest jednak bardzo sprawny, dużo pracuje w ogródku, ale zamęcza wszystkich swoimi wymaganiami i utyskiwaniem. Nie wiem co będzie dalej. Jego charakter jest coraz gorszy. Jest takie powiedzenie jak Bóg chce kogoś ukarać to mu rozum odbiera. Coś w tym jest. Moja rada dla innych w podobnej sytuacji. Nie dajmy się tyranizować, nie zgadzajmy się na tyranię tych osób. Mamy prawo do własnego życia. Inaczej oni nas wykończą psychicznie. Jestem za oddawaniem takich osób do domu opieki inaczej oni zniszczą życie swoim dzieciom i wnukom. Niestety ale egoizm tych chorych jest porażający i rujnujący całe rodziny.

Witam serdecznie wszystkich opiekunow osob chorych na demencje. Doskonale was rozumiem i podziwiam, poniewaz wiem co znaczy opieka takiej osby. Jestem wykwalifikowana opiekunka (nie pielegniarka) dla osob chorych na demencje w Niemczech. Czytajac wasze wpisy dotarlo do mnie jak wielka jest nieznajomosc tej strasznej choroby. Zastanawia mnie czy w Polsce sa poradnie specjalistyczne dla takich osob i dla ich rodzin, ktore decyduja sie na opieke nad chorym na demencje. Wydaje mi sie ze nie. Informacje , ktore mozna znalezc w sieci sa bardzo ogolne i malo praktyczne. Przerazajacy dla mnie jest wpis pewnego "goscia" ktory traktuje swoja tesciowa jak wroga , ignorujac ja i moze nawet wzywajac policje.
Sprobujcie poznac ich przeszlosc, co chetnie robili w mlodosci i dziecinstwie, co wtedy lubili jesc, jakie mieli hobby z kim spedzali czas, to wszystko jest tak zwana BIOGRAFIA,i na tej podstawie bedziecie wiedziec jakich zachowan unikac. Np. jesli chory nie chce za zadne skarby wejsc do ciemnej lazienki , a ciagnie sie go tam na sile do toalety , to moze oznaczac, ze przezyl kiedys cos strasznego zwiazanego z ciemnym pomieszczeniem etc. Szukajcie wtedy innych rozwiazan np. mozna w pokoju chorego postawic takie krzeslo, kore jest toaleta z wyciaganym nocnikiem.
Chorzy na demencje nie potrafia logicznie myslec, kieruja sie uczuciami i instynktem. Czuja sie bardzo osamotnieni a zarazem smutni przez to. Nigdy nie zaprzecza sie choremu, i np. jesli on mowi ze ty (opiekun) jestes jego mama, ciotka , albo jakims Jankiem to nie zaprzeczaj- wejdz w ten jego swiat i popytaj o tego Janka np. co ten Janek robi, lub jaki on jest- pociagnij rozmowe uzywajac pytajnika tylko z "jak, gdzie, kiedy, co- ale nigdy nie pytaj DLACZEGO?. Rozmawiajac z chorym staraj sie podarowac mu zainteresowanie, choc dla ciebie moze to byc idiotyczne i niezrozumiale, staraj sie nawiazac kontakt wzrokowy, nazywaj uczucia po imieniu w trakcie takiej rozmowy.
i przede wszystkim pozwalaj mu sie czyms zajac w ciagu dnia , stawiaj mu male zadania wlasnie na podstawie biografii,czyli jesli chora byla krawcowa , to daj jej jakies stare materialy niech cos zszywa, jesli ktos byl gospodynia domowa niech pomaga w obieraniu warzyw itp. Stawiaj mu jakies cele, graj z nim gry planszowe cwiczac przy tym umysl. Oni chca czuc sie potrzebni, chwal za dobrze wykonane zadania. Jesli ktos nie wie doczego sluzy sztucce zastosuj tzw metode lustra, czyli usiadz przy chorym i pokazuj mu jedzac z nim jak ma to robic.
Mysle , ze na poczatek tych kilka rad moze komus pomoc.
Mysle o stworzeniu bloga, na ktorym moglabym wam odpowiadac na wasze konkretne problemyi pytania. Czy byloby zainteresowanie, jak myslicie?
Ana koniec podam wam tytul filmu"Honig im Kopf" ktory jest w jezyku niemieckim , ale z polskimi napisami znalazlam na cda.pl . Znakomicie przedstawia problem opieki domowej nad chorym na demencje, jest zabawny i w doskonalej obsadzie- Til Schweiger, naprawde polecam. Byc moze pomoze wam choc troche poznac i zrozumiec te chorobe.
Na koniec przepraszam za taka niezbyt polska pisownie, ale nie mam klawiatury z polskimi znakami. Zycze wytrwalosci , trzymajcie sie.

Duzo mi Pani pomogla.Chcialabym nawiazac z Pania kontakt.Jestem wnuczka89letniej Zofii z Ma omamy,nie raz mnie nie poznaje,kotka mi dusila ostatnio sznurkiem bawiac sie z nim az miauczal.Mowilam sciagnij mu ten sznurek a ona sie pyta o czym mowie.Sika i sra w pokoju,do tego zbieraczka.Ostatnio byl upal to chodzila w samym biustonoszu az na wymioty mnie bralo.Nie moge jej zwrocic uwage ze cos zle robi bo twierdzi ze to nie prawda i robi sie z tego awantura.Byl czas ze nie moglam kolo niej przejsc bo mnie bila po twarzy.A sasiadom opowiadala ze to ja ja bije.Twierdzi ze ja okradam-jak pytam sie gdzie ta rzecz miala to mowi tu i tu.Mowie by otwarla to miejsce to kaze mi wyjsc.Twierdzi ze ja teuje i nie sprobuje nawet tego co ja przy niej jem.Trafila do szpitala,nikt mnie nie poinformowal.Skutek-szukalam trupa w jej zamknietym pokoju!!!To bylo najgorsze.Ostatnio ma omamy wzrokowe-widxi kwiaty,dziury ktorych nie ma.Najbardziej boli ze nie mam zadnego wsparcia w najblizszych.Corka babci mieszka w tym samym miescie i jej NAWET RAZ W ROKU nie odwiedzi glupio sie tlumaczac.Jestem wykonczona,mam ochote tez uciec ale nie mam jak.Ewelina

Kochana zrozumie cie tylko ten kto boryka się z tym problemem. Mam dziadka 88 lat. W sumie na chodzie ale już w pampersie. Nie radzi sobie sam. Podaje mu leki bo o nich nie pamiętam. Mieszają mu się dni z nocą. Nie wie ze jest lato i ubiera się np. W środku nocy w zimową czapkę i kozaki i chce iść na dwór. Nie robi przy sobie nic. Nie pamięta o niczym. O tym ze trzeba pić jeść pójść do łazienki. Ciągle powtarza ze ktoś u niego jest jakiś starszy pan albo że jakieś dziecko leży na łóżku. Nie walcze z nim już na słowa. Porostu przylatuje mu ze był ktoś ale go wygonilam i zamknęłam drzwi. Dzieki temu mam spokój na parę godzin. Życzę Ci dużo cierpliwości. Tez zrezygnowałam z pracy aby opiekowac sie dziadkiem. Pomimo że ma 8 dzieci. Łaskę robią ze czasami przyjadą i odwiedza go. Trudno takie życie.

Witam mam ten sam problem co większośc ludzi tutaj i juz nie wiem co robić.Mam ciocię z demencją starcza jest coraz gorzej,nie bierze jedzenia od nas zamawia w restauracji nie chce żadnej pomocy naszej.Wyzywa nas oskarża o kradzieże wyrzuca z domu,nawet zdażyłojej się mnie uderzyć parę razy wie że ma nade mną przewage bo mi jej żal.Wyzywa widzi ludzi na placu których nie ma.Boję się że ja zwariuje.Nie wiem gdzie szukać pomocy.Ciocia ma 86 lat a ja 42.Ostatnio powiedziała że już wymodliła się żebym jak najszybciej ja umarła i że dużo mi nie zostało.Jestem słaba psychicznie mąż się martwi o mnie a ja nie wiem co robić,byłam juz u psychologów i nadal sobie nie radzę.Biorę tabletki na uspokojenie.Czy ktoś mi coś poradzi?to tylko garstka tego co już przezyliśmy a mieszkamy tu dopiero od pazdziernika,na życzenie cioci bo opieka społeczna chciała ją zabrać.Pozdrawiam i prosze o pomoc...

W tej chorobie babcia nie powinna miec nic wspolnego z lekami ,Pani musi je podawac. Z ta szafa to Mnie Pani zaskoczyla, bo moja tesciowa jak sie wywroci to nawet podniesc sie nie umie . Demencja 93 lata.znacie te obiawy .dziesiaty rok opiekuje sie tesciowa ,Ona nigdzie nie pojdzie do zadnego neurologa ani psych. cyt, co Wy myslicie ,ze Ja jestem glupia ,Wy jestesciejestescie glupkami i klamcami .sprawa skonczyla sie na tym,ze to Ja dziennie z Na przebywajac znalazlam sie u psychologa i faszeruje sie tabletkami bo inaczej nie idzie normalnie funkcjonowac. Ja mam 65 lat. Powodzenia i wytrwalosci zycze.

Pani Ewelino,(wpis z 11.07.2017) chciała się pani ze mną skontaktować (mój wpis przed panią), jeśli jeszcze tu pani zagląda to zapraszam panią jak i innych zainteresowanych na mojego bloga https://zrozumiecdemencje.blogspot.de/. Jest co prawda nowy i jeszcze niewiele w nim postów, ale będę się starać. Dziele się na nim swoimi wiadomościami i doświadczeniem w pracy z chorymi na demencje. Zaglądajcie do mnie , dzielcie się swoimi doświadczeniami i wiadomościami, być może przydadzą się wam moje doświadczenia w tej dziedzinie. Wiem , ze nie jest łatwo, ale można sobie pomóc, poznając te chorobę. Zapraszam serdecznie .
Danuta