W przypadku diagnozy TIA (transistent ischaemic attacks) wykorzystywane są badania podobne do diagnostyki innych zespołów niedokrwiennych, zarówno te laboratoryjne (badania morfologiczne krwi, koagulologiczne, stężenie cholesterolu, jego frakcji) jak i obrazowe (tomografia komputerowa mózgu, EKG oraz USG szyi).
Konieczne jest także badanie neurologiczne, laryngologiczne, kardiologiczne oraz okulistyczne pacjenta z podejrzeniem TIA.
Przemijający atak niedokrwienny (TIA) zaliczany jest do stanu chorobowego, którego objawy ustępują najczęściej same, dotyczą osób starszych i nie powodują większych szkód. Mimo wszystko powinno się je zgłaszać i konsultować z lekarzem. Pacjent powinien mieć wykonane wszelkie niezbędne badania z trakcie pobytu w szpitalu. Bardzo często konieczne jest rozszerzenie diagnostyki i badania dodatkowe (CT- tomografia komputerowa głowy, doppler tętnic domózgowych).
Hospitalizacja i stosowne badania dają szansę na określenie czynników ryzyka oraz samej choroby. Pozwolą wykazać w jakim stopniu mogłyby one prowadzić do stanów/incydentów niedokrwiennych. Wykazano, iż incydenty TIA 7-krotnie zwiększają ryzyko dokonanego udaru mózgu.
Diagnostyka różnicowa a TIA
Incydenty TIA powinny być zawsze różnicowane m.in. z takimi chorobami:
- Stwardnienie rozsiane
- Migrena
- Zawroty głowy
- Wyładowania epileptyczne
- Guzy mózgu
- Choroby błędnika
- Cukrzyca
- Jaskra i inne
Zapobieganie TIA - przemijający atak niedokrwienny
W chwili obecnej znane są czynniki ryzyka wystąpienia przemijającego udaru niedokrwiennego. Wiadomo, iż podwyższony poziom cholesterolu, wysokie ciśnienie krwi, migotanie przedsionków czy miażdżyca to czynniki ryzyka przemijającego ataku niedokrwiennego.
fot. ojoimages
Należy podjąć wszelkie starania by zapobiec powstawaniu TIA, a można tu uczynić m.in. poprzez:
- Regularne i dostosowane do naszych potrzeb ćwiczenia
- Właściwa waga ciała
- Kontrola spożywanych tłuszczów oraz cholesterolu
- Unikanie palenia oraz spożywania alkoholu
- Spożywanie regularnych, zdrowych posiłków
- Kontrola ciśnienia krwi i regularne wizyty u lekarza
- W przypadku zaleceń lekarskich przyjmowanie leków
Leczenie TIA
W większości przypadku pacjenci bagatelizują objawy związane z TIA. Szczegółowa diagnostyka, z włączeniem diagnostyki różnicowej pozwala na szybkie i precyzyjne włączenie leczenia.
Leczenie związane jest z przypuszczalnym mechanizmem TIA:
- W sytuacji gdy prawdopodobnym mechanizmem TIA jest zatorowość tętniczo-tętnicza włączany jest kwasu acetylosalicylowego, tiklopirydyn lub klopidogrelu.
- W sytuacji, gdy prawdopodobnym mechanizmem TIA są zatory z jamy ciała konieczna jest antykoagulacja
- Przy nieskuteczności terapii w punkcie nr 1 bardziej wskazana wydaje się także antykoagulacja
- W sytuacji, gdy chcemy zapobiec powstawaniu nowych skrzepów, włączane są leki, których zadaniem jest rozrzedzanie krwi.
Bibliografia:
- „Udar mózgu” red. Andrzej Szczudlik , red. Anna Członkowska , red. Hubert Kwieciński , red. Agnieszka Słowik, 2007.
- „Choroby układu nerwowego” pod redakcją W. Kozubskiego i P.P. Liberskiego, Wyd. Lekarskie PZWL, Warszawa 2004.
- „Udar mózgu”. Postępowanie diagnostyczne i terapia w ostrym okresie udaru. Janusz Siebert, Walenty m. Nyka, via medica, Gdańsk 2007, wyd. 2
