Gość 2008-03-28 11:51:00
Witam!! Mam na imię Arek i mam grupę. ja właśnie zapisałem się na prawo jazdy do prywatnej szkoły i chodzę na wykłady już drugi raz bo za pierwszym razem ogarnęła mnie panika. Nic nie powiedziałem o tym lekarzowi prowadzącemu, że jestem chory na padaczkę. Nie wiem co mam teraz zrobić? Proszę Was o poradę. Jak Wy sobie dajecie radę z padaczką i z prawem jazdy? Proszę napiszcie o tym?

barbara55 2014-12-16 19:40:47
U mnie stwierdzono padaczkę już po pierwszym ataku toniczno - klonicznym i była to prawidłowa diagnoza. Interesuję się tym, co mi dolega i wiem, że napady mogą powtórzyć się po np kilkunastu minutach lub kilku, czy nawet kilkunastu latach. Nie wiem, czy jako chorobę określa sie ją kiedy nie występuje następny napad na przestrzeni roku. Myślę, że o tym, czy możesz prowadzić samochód powinien zadecydować lekarz. Nie próbuję Cię oceniać, piszę, co o tym myślę.

Gość 2015-10-31 21:01:37
Wszystkim pacjentom radzę - ukrywajcie chorobę. Nie wspominajcie o niej słowem, nie mówcie o przyjmowanych lekach.
To wbrew prawu? Grozi za to 3 lata więzienia ... blow me. Wbrew prawu człowieka jest takie poniżanie i dyskryminowanie ludzi z epilepsją jak teraz - w kwestii prawa jazdy - wbrew prawu jest odmawianie prawa do normalnego życia człowiekowi, który może je mieć, a tym bardziej - odbieranie szansy na normalne życie komuś kto już od 20 lat takie życie ma.
Przykład: Epilepsja od 9 r.ż (teraz mam lat 30). Podczas 21 lat leczenia - ani jednego ataku na lekach. Każda z trzech prób całkowitego odstawienia leczenia zakończona nawrotem choroby i powrotem do leków. Ostatni raz odstawione leki 5,5 roku temu (po sześciu latach bez żadnego objawu choroby, z prawidłowym EEG) a 4,5 roku nastąpił nawrót. Wróciłam od razu do leków - od tamtego czasu brak jakiegokolwiek symptomu choroby. Zrobiłam 2 m-ce temu EEG - w normie.
Mam EPI i Żyję sobie normalnie: skończyłam trzy kierunki studiów i jestem na czwartych - dojeżdżam 350 km samochodem, pracuję i dojeżdżam codziennie 15km samochodem. Trenuję tenisa ziemnego 3X w tygodniu i na treningi dojeżdżam samochodem. Kiedyś trenowałam inny sport, zdobywałam medale mistrzostw Polski i Europy grając regularnie w turniejach, na które dojeżdżałam samochodem - nawet 800 km. Mam na karku ponad 100tys km przejechanych bezwypadkowo, a wyjeżdżając na drogę - moim priorytetem jest bezpieczeństwo wszystkich - nawet tych baranów, którzy za kółkiem leczą swoje kompleksy i udowadniają że mogą wszystko - wymuszają pierwszeństwo, zajeżdżają drogę i nagle hamują itd - jeżdżę na tyle mądrze że dbam o bezpieczeństwo swoje i ich, bo mogę, bo umiem.
Mam terminowe prawo jazdy (5lat) i teraz je odnawiam i czuję się jakbym waliła głową w mur. Wszyscy lekarze, których spotykam z konieczności, próbują mi udowodnić że jestem nienormalna, niepełnosprawna , stanowię mega zagrożenie dla otoczenia i że trzeba mnie wykluczyć ze społeczeństwa - nie dać prawa jazdy albo dać na ... uwaga PÓŁ ROKU (!!!). Jakby mogli, zamknęli by mnie w zakładzie dla psychicznie chorych a najlepiej - spalili na stosie, jak za ulubionych dla naszego społeczeństwa, średniowiecznych czasów.
Fakty są takie:
- podczas 20 lat leczenia, żadnego nieprowokowanego ataku (3 ataki prowokowane zaprzestaniem leczenia)
- aktualne EEG - prawidłowe
- badanie glukozy na czczo - w normie.
- badanie wzroku - bardzo dobre, nigdy nie musiałam nosić okularów, nie miałam wady wzroku.
- nie mam żadnych innych chorób czy choćby nadwagi.
Lekarze: apel do wszystkich, dla mnie i wielu innych - takich samych osób, brak samochodu to wyrok śmierci. Jestem osobą aktywną i każdy dzień mam od A do Z zaplanowany. Jest to możliwe - bo mam samochód i dojazd do pracy czy na treningi zajmuje 20-40 minut a nie 1,5 - 2 godziny, jak by to było w przypadku komunikacji miejskiej. Kocham jeździć i doskonalę się w tej sztuce. Odebranie tego to, powtarzam, wyrok śmierci. A wmawiając takim osobom jak ja, że są zagrożeniem (!) okazujecie jedynie fobie społeczną i irracjonalny strach przed złamaniem prawa, którego nie złamiecie przyznając mi prawo jazdy na 15 lat - zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia z kwietnia 2011 roku.
Wiadomo że żaden lekarz w przypadku EPI nie patrzy na wyniki badań, historię choroby, nie zawraca sobie głowy oceną ryzyka kolejnego ataku, jeżeli wszystko wskazuje że jest ono zerowe. Przecież ... no .... PADACZKA .
To żałosne.
Ludzie z EPI, nie próbujcie być uczciwi, tak jak ja próbowałam, bo wam też spróbują zniszczyć życie.
Ratujcie się, ukrywajcie padaczkę.