20-03-2008 o 15:46, gość :
Przez całe życie wychowywała mnie babcia. Na początku grudnia 2007 roku maiała atak epileptyczny. Obudził mnie chałas rzeczy spadających z telewizora, którego babcia chwyciła się upadając. Wezwałam pogotowie. Byłam przerażona. po głowie chodziła mi tylko jedna myśl: TO KONIEC. babcie zabrało pogotowie a ja powiadomiłam najbilższą rodzinę. po ok tygodniu babcia została wypisana ze szpitala. tam nie miała zrobionych żadnych badań. Ciocia (pielęgniarka) załatwiła babci miejsce na oddziale neurologicznym w Łodzi. wyniki badań jednak nie były jeszcze najgorsze. Mał to być mały, nezłośliwy guz oponiak. P trzech miesiącach nadeszła peracja. Babcia miała mieć wyciętego caałego guza i miała wracać do zdrowia. Jednak przy operacji okazało się że to nie jest oponiak tylko glejak i to najbardziej złośliwa jego odmiana. GLEJAK WIELOPOSTACIOWY. Nie wiedziałam o tym z początku i wierzłam że babcia z tego wyjdzie. Ciocia jednak powedziała mi prawdę. Teraz już wiem że nie ma żadnej nadziei dla niej. Zamałam się. Dają babci do 6-ciu miesięcy życia. Od tygodnia jest w domu. Pozostaje tylko leczenie paliatyczne, czyli opieka nad chorym i staranie się o jak najlepsze warunki życia w pozostałym dla niego czasie. Prawda jest okrutna, musiałam się pogodzić z tym że babcia niedługo odejdzie. ma sparaliżowaną prawą stronę (rekę i nogę) mówić próbuje ale nie może. nie rozumie co się do niej mówi. Straciła apetyt, prawie nic nie je. nie wiem co mam robić. wiem że dla niej nie ma żadnego ratunku, ale nie mogę do siebie nadal dopuścić prawdy. chyba zwariuję. co mam robić??