Witam Was!
Aniu wiadomo, że każdy z nas chciał by być piękny i zdrowy, ale nie zawsze jest to możliwe. Nasza choroba jest ciężką chorobą, ale bywają ludzie jeszcze bardziej pokrzywdzeni przez życie. Mam przykład w rodzinie, brat cioteczny rok młodszy ode mnie, w tej chwili jest "roślinką" za którą pracują urządzenia, jeżeli nawet odzyska przytomność (co jest raczej nie możliwe) nadal będzie "roślinką".
Najprostsze rozwiązanie Aniu, musimy pogodzić się z naszą chorobą i żyć dalej.
W moim przypadku nie jest to tylko padaczka.
W środę mam komisję lekarską w sądzie, staram się o całkowitą niezdolność do pracy, zobaczę co z tego wyniknie
Pozdrawiam Was gorąco Alicja.

Witaj Alicjo. Ja muszę dać sobie szansę. Komisja mi nic nie pomoże, spowoduje tylko depresję zawodową w spełnianiu mojego marzenia. Chcę spełnić swoje zawodowe marzenie i poczuć,że jestem potrzeba i że
8, 5 roku edukacji nie zmarnowało się.:)

Alicja masz recję dopóki jesteśmy w stanie zrobić cokolwiek koło siebie.....to jest bardzo dobrze......a przypadki naprawdę ciężkie dają nam do zrozumienia, że my jestesmy szczęsciarzami.....i to daje nam siłę ......kazda choroba jest ciężka, trudno jest w kazdej sytuacji, ale jeśli pogodzimy sie ze swoim stanem będzie nam lzej....
Alicja trzymam kciuki..powodzenia na komisji...
Pozdrawiam wszystkich.

Aniu, nie martw się wszystko będzie dobrze
Alicjo,napisz jak ci poszło na komisji.
Pozdrawiam

Dobrze Danielo postaram się pozytywnie pomyśleć o naszej chorobie, ale wiesz sama jak to jest:)
Alicjo napisz co załatwiłaś w wiadomej dla Ciebie sprawie:)

Dziewczyny powiem tak......nikt lepiej niz my same nie rozumie naszej choroby......i tylko my mozemy ją polubić, by nam łatwiej sie z nia żyło.......
Kochani moja choroba chyba jako jedyna nie opuści mnie aż do śmierci i nie mam wyjścia tylko się z nia zaprzyjaźnić....

Renia w podobny sposób myślisz jak ja, bo widzisz dzisiaj jak zmywałam naczynia to pomyślałam sobie ,że muszę z nią zaprzyjaźnić z tą moja chorobą. Najważniejsze jest wspólne wspieranie się:)

Witam Was Kochani!
Wczoraj miałam komisję lekarską w sadzie, staram się o całkowitą niezdolność do pracy.
Przyjechałam do domu okropnie zmęczona, pięciu lekarzy, od godz. 10 do 14, 30 w sądzie, dzisiaj momentami żałuję, że się odwoływałam, na dzień dzisiejszy nie wiem jaki będzie wynik, przede mną jeszcze rozprawa w sądzie gdzieś za miesiąc i wtedy się okaże co wskórałam.
Do "Ani"
Jesteś jeszcze młoda, doskonale Cię rozumiem, że chciała byś pracować, ale sama wiesz, że nie jesteś w stanie "głową przebić muru", jednak nie trać nigdy nadziei, na pewno w którymś momencie uśmiechnie się do Ciebie słoneczko, a co tyczy się choroby, po tylu latach powinnaś się z nią "zaprzyjaźnić" nie masz innego wyjścia.
Już nie raz na tym forum pisałam "wroga jak nie możesz pokonać trzeba go pokochać", naszym wrogiem jest nasza choroba
Pozdrawiam Was serdecznie Alicja.

Alicjo, współczuje ci wszystkich tych męczarni przez które musiałaś przejść w sądzie. A tu jeszcze nie wiadomo jaki będzie wynik!!!! Ale miejmy nadzieje że wszystko będzie dobrze
Aniu, ja podobnie jak ty bardzo bym chciała iść do pracy. Niestety z moją chorobą nie jest to takie proste. Kiedyś pracowałam, bo miałam bardzo wyrozumiałego szefa (sprzedawałam w sklepie). Szef wiedział że mam padaczkę i w ogóle mu to nie przeszkadzało. Ale zamknął sklep i straciłam prace. Teraz czasami wyjeżdżam z mężem za granice. Muszę sobie jakoś radzić, bo tutaj pracy nie dostanę, a na wyleczenie też nie mam szans.

Witam Was dziewczyny. Danielo masz rację szanse na dogodną rentę są marne. Sama wiem ile wynosi taka suma. To jest około 160 złotych renty, a więc się nie opłaci:)