hamer 2012-12-06 23:55:17 Wiktorio u mnie po drugiej operacji ustąpiły całkowicie objawy z dominującej prawej strony natomiast bardzo nasiliły się lewostronne - przed operacją łagodniejsze.
Była to klasyczna rwa barkowo-ramienna z towarzyszącymi objawami neuropatii - dłoń chłodniejsza i zasiniona w czasie ataku bólu, zaburzone czucie z przeczulicą.
Miałam też bardzo silne bóle połowy twarzy, ucha,drętwienie części języka.
Ten objaw budził największe zdziwienie jako, że typowo przyjmuje się dolegliwości schodzące poniżej uszkodzonego poziomu.
W kontrolnych, wielokrotnych MRI nie było wyraźnych przyczyn takiego stanu.
Ucisk na worek oponowy narastającej na implanty kości nie powinien dawać takich objawów.
Przeszłam leczenie neurologiczne-leki rozluźniające, vit, p. padaczkowe które miały łagodzić objawy neuropatii. Na antydepresantach byłam więc ten trop odpadał.
Zrobiłam badanie ENG u doświadczonego diagnosty i tam padła sugestia o konflikcie nerwowo/powięziowo/mięśniowym na poziomie splotu szyjnego.
W okresie ok.2- 3 miesięcy terapię u osteopaty miałam mniej więcej co tydzień. Początkowo objawy nawet się nasilały o czym byłam uprzedzona. Potem stopniowo ustępowały i terapia była co kilka tygodni w miarę nawrotu. Nawroty dużo lżejsze.
Na jesieni tego roku znów powróciły i terapia nie była w pełni skuteczna.
Jednak tu przyczyną chyba było wielomiesięczne chodzenie o kulach-podciągniete barki, silne oparcie na rękach.
Mój terapeuta pracuje metodą powięziowo-mięśniowa i czaszkowo-krzyżową. Nie stosuję żadnych manipulacji siłowych.
Wiktorio moje dolegliwości pooperacyjne nie wywodziły się z rdzenia. Miałam ucisk bez mielopatii.
Sugestia depresju jest dosyć typowa kiedy lekarzom brak koncepcji. Według mnie powinna być ostatnia po wykluczeniu przyczyn somatycznych.
Przebieg naszych chorób nie zawsze jest typowy, zgodny z opisaną anatomopatologią czego jestem przykładem.
Może moja doświadczenia pomogą Ci w poszukiwaniach źródła.
Istniejącą nadal mielopatię da się chyba zweryfikować MRI
Ja w swoich poszukiwaniach nie poddawałam się wychodząc z założenia,że nie ma objawów bez przyczyny.
Można uwzględnić jeszcze teorię PAMIĘCI BÓLU.
W tym linku trochę informacji
http://www.bol.medserwis.pl/index.php?t=14&id_t=4150
Nie wykluczona w przypadku dyskopatii już zoperowanej, wszak zmagamy się z bólem długo.
(...)
Pozdrawiam Z.

hamer 2012-09-20 14:57:27
(...)
A teraz kilka słów ku pokrzepieniu.
Moja dyskopatyczna historia trwa ok. 10 lat.
Nie będę przytaczać, jest na pierwszej stronie.
Po drugiej operacji płakałam z bólu, przerażenia,braku perspektyw że będzie lepiej.
Wielokrotne wizyty u mojego doktora neurochirurga- operacja i odbarczenie bez zastrzeżeń, narstająca kość na pierwsze implanty z uciskiem worka oponowego nie powinna dawać tak drastycznych objawów.
Po drodze strydy, blokady, akupunktura, obciążajace leczenie neuropatii i leki p. bólowe/rozluźniające/antydepresanty liczone już chyba w kilogramach.
Po półtora roku-zwolnienie i świadczenie wróciłam do pracy ale był to bardzo trudny czas,bywało ze musiałam na bieżąco wspierać się dożylnymi p. bólowymi żeby przetrwać i móc skoncentrować się na pracy. W luźniejszej chwili okładałam się rękawiczkami wypełnionymi gorącą wodą (to miałam dostępne w pracy) które też przynosiły nieco ulgi.
Nieustanne dociekania sprawiły,że udałam się na konsultację do innego neurochirurga i neurologa-badanie przewodnictwa z nadzieją na jakiś inny pomysł, niezależne spojrzenie.
I to był dobry krok.
Przyczyną okazał się konflikt powięziowo/nerwowo/ mięśniowy.
Miałam szczęście trafić na dobrego terapeutę. Leczenie terapią manualną rozpoczęłam dwa lata temu. Pierwszy rok to jeszcze balansowanie raz lepiej raz gorzej ale każdy kolejny zabieg wystarczał na coraz dłużej.
Od kilku miesięcy nie wiem co to chora szyja. Bywa,że jak poleżę na zbyt wysokiej poduszce z lekka skręcona albo sięgam zbyt wysoko to ciut pobolewa ale najczęściej przechodzi samo. Od czasu do czasu już raczej profilaktycznie albo przy okazji innych dolegliwości korzystam z terapii manulanej.
A jestem daleka od przestrzegania wielu dyskopatycznych przykazań, których sama byłam współautorką.
Nie polecam jednak takiej niefrasobliwości żeby na własne życzenie nie pogarszać.
Wynika to chyba z euforii uzdrowienia
W ostatnim czasie nieco przysiadłam ale to z powodu innych przyczyn zdrowotnych.
Podsumowując mój wywód- kilka tygodni, ba nawet kilka miesięcy po operacji to zbyt krótko żeby w pełni docenić dobrodziejstwo odbarczenia struktur nerwowych, które przed operacją uszkadzały się na skutek ucisku.
Jeżeli niepokój jest tak duży że razem z bólem spędza sen z powiek to trzeba wybrać się na kontrolę do swojego neurochirurga i w oparciu o ewentualną diagnostyką obrazową (rtg, mri) odzyskać spokój.
Nie indukować dolegliwości poprzez przeciążenia-zła pozycja snu,czytania, nadmierna aktywność fizyczna.
Jeżeli lekarz twierdzi że operacyjnie jest ok. dbamy o siebie to czas jest sprzymierzeńcem.
Jeżeli jednak po 3-4 miesiącach nie będzie wyraźnej poprawy to warto zgłębiać temat.
Dolegliwości mogaą pochodzić z innych poziomów, albo może taka sytuacja jak u mnie. Nie dopytywłam dlaczego tak się stało ale na mój rozum to przy przedoperacyjnym bólu kiedy przyjmuje się postawę ochronną,przykurczoną, tkanki wokół są w stanie zapalnym moze dojść do jakiegoś niekontrolowanego ucisku poza strefą dyskopatii.
(...)
Pozdrawiam Z.