Nataleo, Anglia czy Holandia. Moja córka mieszka w Holandii juz kilka lat. Tam wszystko leczą paracetamolem

A u mnie dziewczyny jest coraz lepiej, nie za peszam ale z dnia na dzień widzę poprawdę. Szyjka jest jeszcze tkliwa, czasem czuje gula w gardle, ale tylko chwilami. Bóle między łopatkami coraz mniejsze, od jutra zaczynam powoli małe cwiczenia, bo ręce dość osłabione jeszcze. Ruchomość szyjki nad dziwo dobra No ale... wali coraz mocniej lędziówka. Jak to mówią... jak nie urok, to przemarsz wojsk

Super Dorka, że u Ciebie jest coraz lepiej. Teraz to tylko z górki będzie tylko niech lędźwiowy Ci też odpuści. Ile to musisz wycierpieć. Ale to chyba tak już z tymi kręgosłupami jest, że jak już zaczyna się coś psuć to nie chcą dać o sobie zapomnieć

Myślałam, ze ten lędźwiowy odpuści na jakiś czas. Przynajmniej jak dojdę do siebie po tej operacji, ale nie, przecież byłoby zbyt nudno. Od 8 listopada mam rehabilitację, rozmawialam z moją fizjo i coś wymyślimy, żeby trochę złagodzić ból.

Dorka Anglia. Leki dostawałam nieco mocniejsze niż paracetamol, ale doprosić się o skierowanie do specjalisty czy na jakieś badanie nie było szans. Chodzilam, błagałam i jedyne co wyprosilam to fizjoterapia, na którą oczywiście czekałam kilka miesięcy, a i tak przyniosła więcej szkody niż pożytku. Jak już byłam w takim stanie, że wyłam ( doslownie ) z bolu i wszystko z ręki mi leciało, to lekarz stwierdził, że teraz to nawet by mnie skierował tylko, że i tak nic nie robią bo koronawirus. Także poddałam się i leczę się prywatnie, trochę w Polsce ( tam operacja ) trochę tutaj u neurologa w polskiej przychodni.

Nataleo, no to nie ciekawie u Ciebie. Juz można świra dostać przez koronowirusa, operacje odwołane, wizyty pokontrolne też. Od tygodnia czekam u rodzinnego na zaświadczenie o stanie zdrowia do renty. Jeszcze nie wypisał, bo dużo pacjentów i nie może sie wyrobić. Masakra jakaś, a ludzie cierpią, bez pomocy. Dobrze, że chociaż zapas leków mam.

Dorka napisałaś jak się teraz czujesz,cieszę że coraz lepiej ale napisz na jakim etapie jesteś jeśli chodzi o samodzielność.Czy w domu jesteś sama w stanie w miarę normalnie funkcjonować .Mam na myśli "krzatanine"po domu np.ugotowanie obiadu,posprzątanie (nie mam na myśli świątecznych porzadkow,tylko ogarniecie itp)?

Mojra, powiem szczerze, że jestem bardzo mile zaskoczona moją samodzielnoscia po tej operacji. Bylam przygotowana na dużo wieksze ograniczenia. Przez 2 tygodnie bylam mocno oslabiona,pierwszy tydzien gotowal mąż,no powiedzmy ,ze to bylo gotowanie w drugim tygodniu spokojnie zaczęłam sama. Jest nas tylko dwoje, ale wiecie jak to z obiadem. Wiele rzeczy robilam na sidzaco. Mały problem był z myciem naczyń, wiec odpuściłam. Dywanów nie mam, wiec używam odkurzacza zamiast miotełki, już myje pomalutku podłogę mopem, bardzo powoli. Wiec tak naprawdę robię prawie wszystko tylko, ze w zwolnionym tempie. Jak czuję sie gorzej, poprostu idę sie położyć i tak caly dzieñ coś robie. Najlepiej jest mi chodzic, bardziej boli jak się położe. Wiec, naprawde nie mam na co narzekac

Wiem, że czeka Cię odbarczanie odcinka lędźwiowego. Z mojego doświadczenia mogę tylko powiedzieć, ze łatwiej było mi wrocic do normalnosci po lędźwiowym. Bolał krzyż ale ręce i glowa były sprawne. Teraz jednak wieksze ograniczenie, trzeba było kręcić głowa z całym tułowiem, wiec sadze, ze gorzej dochodzi sie do siebie po szyjce

Dorka to już naprawdę możesz bardzo dużo. Super! A jak nocki? Masz już siłę przesuwać głowę na poduszce?