Wszelka aktywność ruchowa powinna być kontrolowana przez wykwalifikowany personel. Nie należy zmieniać kolejności ćwiczeń, zastępować ich innymi bądź przedłużać czas ich wykonywania. Nie powinny być one zbyt intensywne.

Odpowiednio prowadzona rehabilitacja daje możliwość poprawy a nawet naprawy utraconej funkcji neurologicznej.

Rehabilitacja społeczna i psychologiczna

Pacjenta z SM przebywającego w domu powinni odwiedzać psychologowie lub psychoterapeuci. Choremu należy uświadomić, iż jest w stanie żyć i funkcjonować samodzielnie. Powinien być aktywny zawodowo, uprawiać sport i nie rezygnować z życia społecznego. Rehabilitacje te powinny się rozpocząć już w momencie diagnozy SM.

Należy dostarczyć pacjentowi wszelkie niezbędne informacje na temat choroby, spokojnie, z dużą cierpliwością i wyrozumiałością. Należy postawić się w sytuacji pacjenta. Informacje te należy także przekazać rodzinie. Warto uświadamiać chorego, iż nie powinien rezygnować ze sowich planów zawodowych i rodzinnych, marzeń, aktywności fizycznej oraz kontaktów ze znajomymi. Spotkania z psychoterapeutą powinny trwać tak długo jak wymaga tego pacjent i jego rodzina. Jest to kwestia bardzo indywidualna.

fot.ojoimages

Rehabilitacja mowy

W późniejszym okresie choroby u pacjentów z SM, pojawiają się problemy z komunikacją, mięśniami miednicy i kontrolą funkcji zwieraczy. Na tym etapie kluczową role odgrywa rehabilitacja mowy, pod okiem specjalisty - logopeda, psychoterapeuta, która poprawia zakres komunikowania się pacjenta z otoczeniem, ułatwia jego zrozumienie. Niezbędna jest także rehabilitacja mięśni miednicy. W wielu przypadkach konieczna jest wizyta u urologa.