Czym jest kamptokormia?

Choroba ta była zaliczana do zaburzeń psychogennych. Dziś uznawana jest za jeden z objawów zaników wieloukładowych. Pacjenci, u których zdiagnozowano chorobę, charakteryzują się występowaniem nieprawidłowej postawy, gdzie uwidacznia się charakterystyczne zgięcie kręgosłupa w odcinku piersiowo-lędźwiowym, które zmniejsza się w pozycji leżącej.

Kamptokormia znana jest w literaturze jako tzw. „objaw krzywej wieży w Pizie”. Wzięła swoją nazwę od greckiego kamptos, czyli „zgięty” oraz kormos, czyli „tułów”. Po raz pierwszy jednostkę chorobową opisano na początku XIX wieku. Brodie w 1818 roku wskazywał, że choroba może mieć przyczynę w procesach uszkodzenia kręgów. Co interesujące, w XX wieku w czasie I i II wojny światowej kamptokormia była uznawana za chorobę psychogenną, gdyż często diagnozowano ją u świeżo powołanych do pełnienia służby żołnierzy. Ostateczna nazwa jednostki chorobowej powstała w 1915 roku dzięki neurologom Souquesoqi i Rosanoff-Saloff. Pierwsze próby leczenia choroby oparte były na galwanizacji odcinka lędźwiowego pleców, stosowaniu gorsetów i psychoterapii. Dopiero w połowie XX wieku zaczęto dostrzegać powiązania między objawem krzywej wieży w Pizie a schorzeniami neurologicznymi.

Zanik wieloukładowy a kamptokormia

Kamptokormia jest jednym z istotnych objawów zaniku wieloukładowego. Zanik wieloukładowy jest chorobą neurologiczną, która pojawia się u 5 na 100 000 osób. Ze względu na objawy choroba często jest nieprawidłowo diagnozowana, może bowiem przypominać wodogłowie, guzy mózgu czy chorobę Parkinsona. Charakterystyczne objawy choroby to:

• objawy charakterystyczne dla zespołu parkinsowskiego, tj. spowolnienie ruchowe, sztywnośc i niestabilność postawy,
• objawy wskazujące na uszkodzenie móżdżku – problemy z koordynacją, zaburzenie mowy, oczopląs, drżenie,
• niedociśnienie,
• objawy krzywej wieży w Pizie,
• zaburzenia potliwości,
• impotencja,
• suchość w jamie ustnej.

Leczenie

Zanik wieloukładowy jest więc uznawany za schorzenie, które pojawia się samoistnie. Niestety ze względu na zróżnicowany obraz kliniczny bardzo trudno dobrać metodę leczenia.

Na chwilę obecną nie jest możliwe leczenie przyczynowe, dostępne jest jedynie leczenie objawowe.