Z główną przyczynę agnozji uważa się uszkodzenie struktur korowych mózgu w obszarze płatów ciemieniowych mózgu. Przyczyn tego uszkodzenia jest wiele od różnych chorób po guzy mózgu, udar mózgu (niedokrwienny, krwotoczny), szkodliwe czynniki i substancje i itp. Obecnie trwają dalsze badania nad rolą ciała modzelowatego w powstaniu i przebiegu agnozji.

Osoba dotknięta tym schorzeniem prezentuje:

• zaburzenia czuciowe,
• całkowity lub częściowy brak zdolności rozpoznawania,
• rozróżniania i identyfikowania obiektów (znanych a także obcych) oraz bodźców.

Wśród objawów charakterystycznych dla agnozji wyróżniamy także:

• całkowity bądź częściowy zdolności rozróżniania kształtów, kolorów, 
• zaburzenia w rozpoznawaniu dźwięków,
• problemy z orientacją przestrzenną oraz w terenie i inne.

Wyróżniamy następujące postacie agnozji:

• Wzrokowa z pięcioma podtypami (barw, twarzy, ciała, przestrzenna, przedmiotów), która występuje najczęściej na skutek uszkodzenia prawej półkuli mózgu.
• Słuchowa, która polega na barku zdolności identyfikacji oraz powtórzenia różnych melodii, dźwięków itp.
• Czuciowa, w której osoba chora nie jest w stanie za pomocą dotyku niczego rozpoznać, opisać itp.

Rozpoznanie oraz leczenie agnozji

Diagnostyka agnozji składa się z zebrania dokładnego wywiadu lekarskiego, obserwacji chorego oraz konsultacji z jego rodziną i innymi specjalistami. Za wyjątkiem podstawowych badań neurologicznych, psychologicznych czy laboratoryjnych wykonywane są tomografia komputerowa, jądrowy rezonans magnetyczny czy przezczaszkowa ultrasonografia dopplerowska.

Leczenie agnozji polega na hamowaniu procesów neurodegeneracyjnych zachodzących w mózgu oraz licznych zajęciach i ćwiczeniach z chorym.

Wszelkie ćwiczenia dostosowane są do przyczyn wystąpienia agnozji np. guz mózgu czy udar niedokrwienny. Praca z osobą chorą wymaga spokoju, konsekwencji oraz opanowania.