Gość 2014-03-18 00:11:00
Witam - mój mąż miał udar niedokrwienny ponad półtora roku temu. Miesiąc leżenia na pododdziale udarowym na oddziale neurologii a potem 7 tygodni na oddziale rehabilitacyjnym. Ma porażoną prawą stronę oraz uszkodzenia ośrodka mowy i rozumienia. Długo by opisywać ile trzeba było się nachodzić aby cokolwiek się dowiedzieć jak sobie poradzić - nie tylko z chorobą męża ale z wszystkimi przeciwnościami, bo przecież to jest mocne uderzenie w całą rodzinę. Nagle wali się nam cały świat, przejażdżki rowerem czy wyjście na grzyby staje się nierealnym marzeniem niczym utopia. Co tydzień mamy wizytę u neurologopedy, każdego miesiąca 10 zabiegów w przychodni rehabilitacyjnej. w międzyczasie jeszcze mąż był dwa razy w szpitalu na oddziale rehabilitacyjnym - 5 i 4 tygodnie. Miesiąc temu skończył 50 lat ... Na dzień dzisiejszy chodzi o kuli, ręka nadal jest niewładna i jeśli chodzi o mowę nie musi już długo zastanawiać się aby podać imiona domowników, ma własną mowę i jeszcze kilka słów które jest w stanie wykrzesać z siebie po dłuższym skupieniu - a gdy ćwiczymy w domu po kilkunastu minutach jest tak blady i zmęczony jakby fizycznie kilka godzin przepracował. A ja tak bardzo bym chciała, żeby potrafił tak jak kiedyś uśmiechnąć się i powiedzieć - choć Słonko, przytulę Cię bo po prostu chcę być przy Tobie - zamiast tego jest ej, a czasem po zastanowieniu że można innaczej - Renia ... bo ''choć tu'' już brzmi w "kosmicznej" mowie...
Pozdrawiam wszystkich którzy walczą o swych najbliższych