Cześć Anetko.Przy poważnych urazach mózgowych jest niestety tak,jak mówią lekarze-człowiek nawet jeśli do siebie dojdzie-już nigdy nie będzie taki sam...Ale musimy walczyć chociaż o maleńki postęp. To straszne,co stało się u Karoliny,prawda?Przecież ja tylko dzięki Iguni jakoś się trzymam,bo wiem,że mam dla kogo żyć i że dla niej muszę być silna!U Ciebie pewnie jest podobnie.Dobrze,że Karolina ma jeszcze syna,chociaż to właściwie w żadnym stopniu nie rekompensuje straty córeczki No ale cóż,takie jest życie..A Twój mężuś Anetko jest w domu,czy w jakiejś klinice reh.?Tomasz cały czas w domu,ma rehabilitację domową-już mamy tyle sprzętów,że jeden pokój to jak sala do ćwiczeń:)Ale ze świadomością nic nie rusza do przodu:( Pozdrawiam serdecznie

Kasiu kochana, ja mam straszną gonitwę myśli. Misiek jest w domu, codziennie rehabilitowany, raz w tygodniu logopeda, w piątek był psychiatra. Ma odstawione leki - neuroleptyki i właściwie cały czas śpi. Budzi się, a i to nie zawsze na ćwiczenia. Ja strasznie się boję, że Go tracę.... że mój Tadzio powoli odchodzi w swój świat, a było już tak dobrze... To co się stało w życiu Karoliny pokazuje tylko jak Bóg potrafi krzywdzić. Nigdy nie pogodzę się z tym co się stało. Mój mąż był dla mnie wszystkim, nikt i nic się nie liczyło, a wydarto mi serce. To mnie tak boli, że wszystko we mnie wyje. Nie mogę zrozumieć dlaczego nas to spotkało i też jak Bożenka zastanawiam się czy nie lepiej by było gdyby.... bo i mnie by nie było i nie musiałabym tak cierpieć. Powoli uświadamiam sobie, że ja już przegrałam życie i nic nie wróci.
Dobrze, że jesteś Kasiu, Ty i dziewczyny, bo pewnie wiecie same jak to jest.
Cały czas myślę o Karolinie i łzy mi ciekną. Nad naszym losem też. Żeby choć jakieś światełko w tunelu, to byłoby łatwiej, a tu nic.
Całusy

Boże,Aneta-ja mam te same myśli Że to już koniec,że nic dobrego mnie już w tym życiu nie czeka Najbardziej martwię się o Igunie-ona ma dopiero 6lat...A my się dusimy na tej wsi,bez żadnych perspektyw,wśród ludzi,których nie lubimy,daleko od domu...Masakra po prostu Trzymaj sie,buźka

Oj, Kasia, ale mamy doła... Jestem z Tobą myślami

A ja zTobą Szkoda tylko,że tak daleko od siebie mieszkamy...

Witam ,dziewczyny co z Wami ???? co za doły ? juz mi tu nie jęczęc i nie porównywac sie do Karoliny czy innych ,tylko głowa do góry i walczyć ,ile sił starczy ,do końca. Wiem ,wiem łatwo powiedzieć ,ale musicie same sobie tłumaczyć ,ze będzie lepiej ,moze nie do końca super ,ale LEPIEJ i nie mysleć pesymistycznie. Myślcie o tym ,ze robicie to dla swoich ukochanych , bo Oni żyja i potrzebują Waszej pomocy i miłości. A ,że raz jest lepiej raz gorzej ,to niestety przy wszystkich chorobach mozgu tak jest. Chorzy potrafia płakać jak dzieci ,a za chwilę uśmiechać się milutko i dla tego usmiechu warto się pomęczyc ,bo jest on bezcenny. A poza tym pomyslcie ,czy jesteście w stanie zmienić świat? Nie ,więc trzeba pogodzić się z istniejącą sytuacja i robić wszystko aby ja polepszyc.Doskonale wiem ,ze opieka nad takim chorym to cięzka harówa przez 24 godz na dobę i czasami człowiek opada z sił ,ale cóż trzeba się podnieść i działac dalej.
Igulinko ,a Ty nie myśl co by było gdyby , tylko mysl o córce ,którą musisz wychować wraz z męzem obojętnie w jakim On będzie stanie ,ale Igusia ma tatusia i to sie liczy.
A sprawiedliwość i Bóg ?........ nie wiem ...chyba nie ma ,bo dobrych ludzi karze a niedobrych oszczędza ,ale tak już urządzony jest ten świat i my nic na to nie poradzimy.
U Karoliny cóż ,jedna wielka niesprawiedliwość ,ja wiem co się u niej dzieje ,ale Ona nie odpowiada na moje wiadomości ,Myślę ,że nie chce pamietać tych strasznych chwil z męzem ,a to forum pewnie się z tym kojarzy .
No juz dość na dziś się nagadałam ,a teraz dziewczyny optymistycznie patrzeć do przodu.
Pozdrawiam cieplutko.

Kurcze Gosiu,Ty to jesteś fajna babka Masz oczywiście rację.Jęczeć i narzekać nie ma co,bo to nic nie zmieni...Najważniejsze,że nasi bliscy w ogóle z nami są!!! Pozdrawiam Cię serdecznie

Igulinka ,dzięki za pochwałę ,ale ja te rady daję nie dla glorii , tylko z serca ,bo wiem jak jest Wam ciężko. Ty masz córeczkę dla ,której przytulenie się do tatusia jest bardzo wazne , a i o swoim zdrowiu mysl pozytywnie ,musisz byc silna bo jesteś im potrzebna . Wy piszecie ,ze bez Waszych kochanych zycie straci sens ,NIEPRAWDA ,macie dzieci dla których musicie znaleśc ten sens. To co ja mam powiedzieć ? Syn jest bardzo kochany i tez martwi się o nas ,ale ma już swoja rodzine i myślę ,że da sobie radę w zyciu,więc moge mysleć ,ze już nie warto walczyć ,ale ....walczę póki sił. Igulinko ,a czy próbowałaś rozruszać męża muzyka. Mój syn prowadzi radio internetowe i już raz się zdarzyło ,ze młoda dziewczyna w śpiączce reagowała na jego głos i usmiechała sie gdy grał jej ulubione piosenki ,nawet całą audycje 2 godzinną poświecił jej,a gdy mówił ,ze przedłuza audycję ,to nie pozwoliła wyłączyć laptopa/była wtedy w szpitału/ ,moze i na twojego kochanego by podziałało.Była to młoda kobieta po wypadku i jej narzeczony szukał pomocy na tym forum.Jeżeli cofniesz się do wpisów jakieś 9 miesięcy to znajdziesz wpisy Maksa. Spróbować mozna i zyczenia mozna przesyłać np.od kochajacej zony,lub znajomi czy rodzina ,pod warunkiem ,że tez włączą to radio.
Przemyśl ,a może się uda i głowa do góry i usmiech na twarzy. Pozdrawiam cieplutko.

Gosiu,u nas muzyka leci cały czas.Tomek uwielbiał zespół KOMBI,włączamy mu go bardzo często.Oprócz tego puszczamy muzykę poważną.Niestety większych reakcji ze strony Tomka nie zauważam

Właśnie tego Wam zazdroszczę, dzieci, moje drogie! My z Michałem nie zdążylismy sie pobrać i mieć swojego dzieciaczka. Boję się, że już nigdy nie będę mieć dzieci, a tak o tym marzyłam. Michał już śpi 1,5 roku, więc same wiecie co to znaczy...Mimo wszystko staram sie jakoś dalej żyć, ale jest to trudne...same wiecie jak jest...tylko praca i śpioch. Pozdrawiam Belfera