Gość 2009-08-10 15:06:00
Witam!
<BR>Porażenie nerwu strzałkowego mam już chyba 7 lat ( przestałam już liczyć..) Jest wynikiem operacji, która nie miała niby wielkiego związku z obecnym skutkiem, bowiem miałam usuwanego nerwiaka zza jajnika. Diagnoz było sporo, ale najczęscie powtarzana- ucisk na głowę strzałki w trakcie operacji. Oczywiście jak Wy wszyscy przeszłam rehabilitację- szereg zabiegów i preparatów, ale efekt jest ciągle ten sam-stopa opada. Po dwóch latach systematycznych ćwiczeń i ciągłego pytania, dlaczego nie ma poprawy, prowadzący neurochirurg zaproponował mi tzw, neurolizę nerwu. Poddałam się tej operacji z nadzieją powrotu do zdrowia..ale nic z tych rzeczy....
<BR>Dziś radzę sobie z tym problemem sama, a mianowicie stosuję ortezę z włókna węglowego- rewelacja do pełnych butów typu adidasy, mokasyny itp. Chód przy jej wykorzystaniu jest naturalny, tylko można ją ze względów estetycznych stosować do długich spodni. Do letnich butów też mam rozwiązanie-zwykłą plastikową ortezę, którą można samodzielnie zmodyfikować. Do "japonek"- po wycięciu klina w miejscu paska w bucie, gdzie wchodzi duży paluch, a następnie przyklejenie ortezy na taśmę dustronnaą do środka buta. Dodatkowo w kostce należy wzmocnić mocowanie ortezy za pomocą opaski elastycznej typu "teresa"( dostępna w każdej aptece) i nóżka jak nowa <IMG SRC="img/forum/smilies/icon_smile.gif">. Dla kobiet dużym ułatwieniem są też buty na obcasie-w tej konfiguracji nic nie trzeba robić, bo stopa jest w takim położeniu, że nie trzeba jej podciągać. Trzeba nauczyć się tylko równowagi, ale to załatwiają ćwiczenia, które wzmacniają nogę. I tak oto sobie radzę z porażeniem nerwu strzałkowego, bowiem szukanie pomocy u kolejnych "Świetnych" specjalistów nic nie dało i przestałam tracić na to czas i sama znalazłam rozwiąznie, które ułatwia mi funkcjonowanie. Ale pisząc to absolutnie nie zamierzam zniechęcić wszystkich tych, którzy walczą o to by powrócić to pierwotnego stanu, ale po to by Ci którzy już odpuścili ułatwili sobie trochę życie(jeśli już tego nie uczynili). Orteza węglowa o której piszę nazywa się Ottobock. Wystarczy "wygooglać" Jeśli ktoś ma jakieś pytania, to proszę piszcie, chętnie odpowiem.
<BR>Justyna

Gość 2020-12-22 22:07:32
Witajcie wszyscy poszukujący odpowiedzi.
Zapewne jeśli to czytasz, to tak jak ja, poszukiwałaś/eś informacji o przypadłości zwanej "Opadającą stopą", czyli porażenie/uszkodzenie nerwu strzałkowego.
Jeśli wydarzyło się to Tobie niedawno i szukasz informacji, to czytaj dalej. Ale jeśli cierpisz na tą przypadłość od lat, to możesz ten post pominąć, bo nic nie wniesie w Twoje życie.
A więc, opisze jak to było zemną. Później dam parę rad co robić.
28 listopada 2020 roku przystąpiłem do wymagającego testu sprawności fizycznej. Przygotowywałem się od miesięcy. Podciągnięcia na drążku, pompki, ćwiczenia interwałowe brzucha. Od lat biegałem. Maratony, półmaratony itp. Test zaliczyłem... Parę dni później, dokładnie 30 listopada postanowiłem samemu odnowić podłogę w nowo zakupionym mieszkaniu. Podczas ręcznego cyklinowana, spędziłem na kolanach i w przykucnięciu 7-8 godzin. Nazajutrz podczas próby wstania z łóżka, gdy lewa stopa zetknęła się z podłogą a cały ciężar oparł się na pięcie, nagle przewróciłem się na lewą stronę. Coś było nie tak. Naturalnie wytłumaczyłem to sobie wcześniejszą długa praca na kolanach, ale zbagatelizowałem problem. Tak minął cały dzień. Kolejnego dnia, nic się nie poprawiało. Stopa była oklapnięta. Powłóczyła przy chodzeniu. Tutaj już bardziej zaniepokojony zacząłem przeglądać internet w poszukiwaniu odpowiedzi. Wszystkie odnośniki i objawy wskazywały na uszkodzenie nerwu strzałkowego, i jak sami możecie się domyśleć, nie były to dobre rokowania. Internet w tym temacie jest pełen złych informacji. "Rehabilitacja trwa latami","Szycie nerwu" itp...
Nie zwlekałem nawet chwili, w ciągu godziny byłem u lekarza. W czasach pandemii tylko internista był dostępny tak szybko. Lekarz wysłuchał mnie. Nawet nie sprawdził ruchomości... Nawet nie ściągnąłem buta. Diagnoza - Neuropraksja. Najłagodniejsza forma porażenia nerwu. W skrócie, nerw można porównać do przewodu elektrycznego a melina to jego izolacja. W neuropraksji ta właśnie izolacja zostaje uszkodzona, ale przewód (nerw) jest nie uszkodzony.
Lekarz przepisał mi Neurovit. Lek zawierający witaminy z grupy B, które wspomagają odbudowę połączeń nerwowych i poprawia działanie układu nerwowego. Tego dnia, długo leżałem na kanapie i z całych sił próbowałem unieść stopę i palce... W nocy nie mogłem spać. Siedziałem na łóżku i łzy same leciały mi po policzku a ja bezradnie patrzyłem się na stopę. W jednym momencie życie się dla mnie skończyło. Z pełni sprawnego 33 letniego mężczyzny z planami na służbę w uzbrojonej formacji, stałem się powłóczącym nogą człowiekiem-pół inwa***. Po krótkim drzemce natychmiast wziąłem się do działania. Umówiłem fizjoterapeutę na pierwszy wolny termin. Wyciągnąłem kabel zasilający od komputera, przełożyłem go przez stopę po skosie z dużym palcem i zacząłem ciągnąć stopę w górę, jednocześnie podciągając ją kablem. Nogę zawinąłem kocem i przyłożyłem termofor. Podobno ciepło wspiera regenerację nerwu. Termofor, kabel, termofor, kabel, tabletka... Wyciągnąłem 15 letni wodny masażer do stóp. Taki, który zalewa się ciepłą wodą, wkłada się do niego stopy i włącza wibrację. Wymyśliłem, że będę stymulował nerwy od drugiej strony. Przeczytałem gdzieś, że jeśli to trwałe uszkodzenie, to nerwy odrastają, więc wymyśliłem sobie, żeby rosły z dwóch stron... Tak, tonący się brzytwy chwyta. No i znów. Kabel, termofor, masaż ręka odrętwiałej skóry na górze stopy. 3-go grudnia była moja pierwsza wizyta u fizjoterapeuty. Sprawdzian ruchomości i czuciowy. Próba stania na pięcie = niepowodzeniem. Masaże, ćwiczenia na miejscu i zestaw ćwiczeń do domu... Wracam. Spotykam na klatce sąsiadkę. Emerytowaną Doktor kardiolog. Mówię co się stało. Uśmiecha się i mówi: Niech się Pan nie martwi. Jeśli nie było urazu fizycznego, to wszystko wróci do normy. W myślach wmawiam sobie, że ma rację. Wierzę. Przychodzi kolejny dzień. Siadam na kanapie i próbuję odgiąć stopę... Wydaje mi się, że jest lepiej. Paluch ani drgnie ale stopa jakby 2-3 centymetry wyżej. Leciutko spod skóry zaczyna wyłaniać się ścięgno. Tak tyci tyci, ale wierzę, że jest poprawa... Kolejne dni i ciągle to samo. Ćwiczenia, termofor, koc, hydromasaż, tabletki, fizjoterapia... No i coś Wam powiem. Mamy 22 grudnia i stopa wróciła w 85% do swojej dawnej formy! Czytałem, że to może zająć 6-8 tygodni. Ja mam szczęście, że zajęło mi to jedynie 4. Mięsień osłabiony. Zaczyna "ciągnąć" po przejściu 400-500 metrów, ale nie klapię! Wyraźnie widać ścięgna, stopa zatrzymuje się w pozycji górnej tak samo jak zdrowa. Jedynie palucha przy średniej sile mogę sprowadzić na dół i nadal skóra na nim jest odrętwiała.
Do czego zmierzam? Ano do tego, żeby się nie poddawać! Jeśli długo byłeś/aś w pozycji klęczącej. Przy kładzeniu płytek, zbieraniu truskawek czy nawet siedzeniu po turecku, to wiedz, że jest ogromna szansa na pełny powrót do zdrowia! Jeżeli uraz nie był spowodowany przecięciem, czy potężnym uderzeniem, to jest szansa! Nawet bardzo duża! ZAPRZESTAŃ TEGO CO POWODUJE URAZ! Jesteś na truskawkach w Niemczech? Walić to! Zdrowia nie kupisz. Zgłoś się do lekarza. Nie przeciążaj nogi. Trzymaj w cieple. Poradź się fizjoterapeuty i ćwicz, ćwicz i jeszcze raz ćwicz. Pobudzaj nerwy zgodnie z zalecaniami lekarza czy innego specjalisty.
Orteza w krótkotrwałym porażeniu jest zbędna, ale wyprofilowane obuwie do biegania bardzo pomaga. Lakierki na lekkim obcasie zdecydowanie nie pomagają, zwłaszcza, jeśli nie chcesz "klapać" przy każdym kroku.
Długo się zbierałem do napisania tego postu. Przesyłam dużo pozytywnej energii tym, którzy się borykają z opadająca stopą od lat i życzę dużo motywacji tym, którzy doznali czasowego porażenia i walczą o powrót do zdrowia.