"marco" uwierz mi nie ma rzeczy nie możliwych, ja też byłam w podobnej sytuacji, poroniłam jedną jedyną ciążę, po której przez wiele lat miałam problemy ze zdrowiem, zachorowałam na epilepsję, w wieku 47,5 roku zmarł mój mąż, ja zostałam wdową w wieku 43 lat. Trzy lata temu na niecałe 9 lat przed emeryturą ze względu na wiek zostałam zwolniona z pracy. Żyję, po śmierci męża do normalności dochodziłam długo, dzisiaj mija właśnie 12 lat od dnia jego pogrzebu, po utracie pracy nadal dochodzę do siebie, gdyby nie ta epilepsja, właśnie utrata pracy spowodowała nasilenie choroby. Pozdrawiam gorąco Alicja

Witaj"psiarku" źle mnie zrozumiałeś, Ty masz nadal się opiekować swoją rodziną, ale dopóki stan Twojego zdrowia nie ulegnie poprawie dotąd Twoja rodzina na każdym kroku będzie drżeć o Ciebie, koło będzie się zamykać, Ty będziesz drżał o swoją rodzinę , a rodzina o Ciebie, weź pod uwagę swojego czteroletniego syna, myślę, że on niekiedy widzi, co się dzieje z Tobą, co się wówczas dzieje w jego psychice? Rozumiem Twój ból, gdyż ja przeszłam to samo, napisałam wczoraj w poście, nie dlatego, że chciałam wyrzucić to z siebie, pożalić się komuś, tylko dlatego, że wiem jak trudno jest pogodzić się ze stratą najukochańszej istoty, w moim przypadku była to jedna i jedyna. Skoro stało się tak jak się stało, musicie podnieść się i iść do przodu, nie będzie to z godziny na godzinę, z dnia na dzień. Dlatego napisałam, "że priorytetem w tej chwili jest Twoja choroba", zdrowy tata, radosna rodzina. Nie odbierz moich słów źle, piszę to z doświadczenia. Pozdrawiam gorąco, przekaż pozdrowienia dla synusia i żony. Alicja

Psiarku identyczną miałem sytuacje jak ty moja małżonka też poroniła o koło 10 tygodnia nie wiem czy to z nerwów czy z tych prochów co biorę bo wcześniej urodził się nam syn i jest zdrowy a prochy brałem.

Jak tak czytam o waszych tragediach-inaczej nie da sie tego nazwać, to sama już zaczynam wątpić.... Pragnę zostać mamą i staramy się z mężem o dzidziusia ale jak czytam o waszych żonkach to zaczynam się zastanawiać, że jakby udało mi się zajść w ciążę i dostanę ataku... aż strach pomyśleć, krótko mówiąc załamałabym się.

"maju" nie możesz tak myśleć, na pewno czytasz posty, że szczęśliwymi mamami są kobiety które chorują na epilepsję. Wiadomo, że w takiej sytuacji musisz być pod stałą i ścisłą kontrolą lekarza zarówno ginekologa jak i neurologa.
Życzę Ci dużo szczęścia i obyś w krótkim czasie napisała nam, że pod Twoim sercem bije serduszko maleńkiej istotki. Pozdrawiam gorąco Alicja

Dziękuje Alicjo za słowa otuchy, a czas pokaże co będzie. Zobaczymy co jest mi pisane, choć wydaje mi się, że już starczy nam wszystkim cierpień jakie w życiu nas spotkały.
Pozdrawiam wszystkich, buziaki***

Witajcie, co tam u was się dzieje. Nie odzywacie się.
U mnie troszkę się robi zmiana, lekarka obniża mi dawki leku, ze względu na chęć maleństwa, radzi bym była chociaż przez pierwszy trymestr bez tabletek, bądź z małą dawką tabletek.
Troszkę mam obawy, że wystąpi atak. Boję się o pracę.
Ale muszę coś zrobić.

Cześć,
Wierzę Maju że będzie dobrze , po 3 miesiącu możesz pójść na zwolnienie z powodu złego samopoczucia podczas ciąży i ewentualnie pomagać pracodawcy drogą mailową, żeby nie czół się opuszczony

Czy ktoś słyszał o leczeniu padaczki AMINOKWASAMI? To takie białko ;) Czyli w sumie dieta

Nie chodzi ci przypadkiem o dietę ketogennej (ketogeniczna)?
Wiem, że mogę na chorobowe iść od razu bo już z lekarzem o tym rozmawiałam.
Ale co do emaili to nie ma szans, w mojej pracy to nic nie da.