poprzedni post był oczywiście mój, ale zapomniałam się zalogować

gdzie się operować w Bydgoszczy? W Bizielu, czy w Wojskowym. Do kogo tm iść i gdzie przyjmuje. Czekam na rade.

Słyszam dobre opinie o X Wojskowym Szpitalu w Bydgoszczy. Najlepiej dostać się do profesora Harata www.marekharat.com Można spróbować państwowo, ale to graniczy z cudem. Słyszałam też o Narolskim. Ogólnie neurochirurdzy tego szpitala.

Ja zdecydowałam się na Olsztyn z różnych innych względów

Mam ogromną prośbę - jeśli nasz GOŚĆ z ogromnymi zasobami wiedzy to ZOCHA59 z forum neurochirurgia, na które od miesięcy nie mogę się zalogować, bardzo proszę o kontakt na mojego maila ewel_inka@o2.pl

Jestem 2 miesiące po operacji szyjnego i szukam Zosi (?), kopalni wiedzy
Pozdrawiam serdecznie

Jak się czujesz po operacji, bo ja mam to dopiero przed sobą. Jak masz chęć, to podziel się wrażeniami na tym forum lub wegen@tlen.pl

dziękuję i pozdrawiam

Jasne, że podzielę się swoimi odczuciami. Dziś kiepsko się czuję, napiszę jutro.

Pozdrawiam serdecznie
inka

Ewel-Inko
Wysłałam @
Zosia

Witajcie

Ranek lepszy wieczora
Przede wszystkim muszę napisać, że bardzo się cieszę, że znalazłam Zosię

Piranio - przeczytałam o Tobie i powiem Ci tak:
Ja już wiem, że nie warto patrzeć w kategoriach niektórych ludzi, którzy uważają, że jest się za młodym na operację, że to ostateczność. Identycznie jak Zosia twierdzę, że jeśli taka jest decyzja, to nie jest to decyzja na wyrost. Muszą przemawiać za tym poważne argumenty.
Ja byłam u 4 ortopedów zanim trafiłam na swojego neurochirurga. Wszyscy mówili to samo - uszkodzenie jest tak duże, że operacja jest konieczna. Kiedy szłam na konsultację neurochirurgiczną, liczyłam się z tym ale myślałam, że mam jeszcze trochę czasu. Rzeczywistość mnie zszokowała. Na psychiczne przygotowanie się do operacji miałam 3 dni. Nie wahałam się jednak bo z dnia na dzień ucisk był coraz bardziej uciążliwy, niemal nie mogłam już normalnie posługiwać się prawą dłonią. W przeddzień pójścia do szpitala doszły jeszcze jakieś tiki kciuka, nie mogłam tego powstrzymać już w ogóle. A badanie EMG robione kilka tygodni wcześniej niczego nie wykazało. Wynik rezonansu zadecydował o operacji.
Dziś jestem już troszkę ponad 2 miesiące po operacji. I powiem Ci, że choć nie jest to łatwe, choć trzeba przygotować się na różnego rodzaju dolegliwości, warto. Z dnia na dzień ból jest coraz mniejszy, szyja coraz sprawniejsza.
Jestem jeszcze przed rehabilitacją, od 4 tygodni sama ćwiczę szyję i rękę, widzę, że naprawdę są postępy.
Trzeba tylko wziąć sobie do serca słowa Zosi - nie można się potem zachłysnąć dobrym samopoczuciem no i trzeba cały czas dbać o ten nasz kręgosłup.

W razie jakichkolwiek pytań - pisz

Pozdrawiam serdecznie
inka

Witam

Cieszę się, Inko, że lepiej się już czujesz. Mam nadzieję, że zarówno fizycznie jak i psychicznie.
Dziękuję za odpowiedź.

W zasadzie nie mam jakiś znacznych ubytków neurologicznych, a ruchomość jest pełna, ale w decyzji o operacji przeważył argument, że jest stały ucisk nardzeń (od 28.09.2006) i nie ma co za bardzo zwlekać zwlekać. Mój ortopeda, który będzie mnie operował powiedział, że koniec października to dobry termin.
Mam zrobić nowy MR - umówiona jestem na 11 luty. Jeżeli coś będzie gorzej niż on myśli, to powiedział, że operację się przyspieszy.
W każdym bąź razie ja już jestem pewna, ze chcę tej operacjii. Mój mąż też jest za tym , abym się operowała.

Mam pytanie do Inki, a właściwie do Zosi też: Jak to jest po samej operacji i na jakiego typu dolegliwości czy niedogodności powinnam się przygotować. Dodam, że im więcej wiem co może mnie spotkać, tym jestem spokojniejsza i pewniejsza. Mogę się psychicznie przygotować. Wiem także, że każdy przechodzi i przeżywa takie sytuacje indywidualnie. Jak zaczynam mysleć o tym co mnie czeka, to zaczynam sobie wyobrażać różne niepotrzebne rzeczy.

Pytałam się lekarza jak to będzie mnij więcej wygladało po operacji to powiedział, ze jeszcze nie wie, bo zależy to od tego co mi będzie robił. W najlepszym przypadku implant ruchomy w najgorszym stabilizator. Poczekam na MR.

Zosiu! Co takiego robiłaś, że teraz żałujesz. Może warto stworzyć sobie taką listę "tego mi nie wolno" powiesić na lodówkę jako przypominajkę.

Pozdrawiam Was obie

Właściwie to chyba rzeczywiście trudno powiedzieć na co się przygotować, u każdego pewnie będzie inaczej.
Ja przygotowałam się na ból przede wszystkim szyi (kręgosłupa), głowy, myślałam, że miejsce cięcia też będzie bardziej dokuczało.
A blizna przeszkadza właściwie (u mnie) dużo mnie niż ta po wyrostku Jest w miejscu naturalnej zmarszczki, bardzo ładnie się goi choć jest długa.
A inny ból...
Ja bardzo czułam kark, barki, głowę (tył czaszki) i łopatki. Brałam początkowo 3 x dziennie ketonal ***. Przez 5 tygodni miałam podwyższoną temperaturę (do 37,5 C) ale wiem, że takie sytuacje rzadko się zdarzają. Ta temperatura mnie bardzo osłabiała i powodowała ogromny stres (czy implant nie zostanie odrzucony).
Od razu spałam na poduszce ortopedycznej. Początkowo koszmarem było przekręcanie się z boku na plecy (po około 2 tygodniach zaczęłam też spać na prawym boku) ale wstawanie wcale nie było trudne. U mnie było inaczej bo ja (w przeciwieństwie do Zosi) w ogóle nie miałam kołnierza. Musiałam więc uważać na każdy ruch, kiedy ma się kołnierz pod tym względem jest łatwiej bo pewnych ruchów odruchowo nie da się wykonać. Ale też mięśnie strasznie się rozleniwiają. To ustala lekarz też indywidualnie.
Pewnie będę pisać co mi się przypomni, póki co chyba tylko to przychodzi mi na myśl.



Jeśli jest Zosiu coś takiego, sama chętnie się dowiem

Jutro mam wizytę w poradni rehabilitacyjnej, pojutrze u neurochirurga, trzymajcie za mnie kciuki

Pozdrawiam
inka