Jak byłam w zeszłym roku na zabiegu na odcinek lędzwiowy, leżała ze mną taka p. Marysia, miała 74 lata. Miała już takie ogromne zmiany w kręgosłupie, że mogła przejść najwyżej kilka metrów po domu i to z chodzikiem. Jej lekarz rodzinny wmawiał jej przez lata, że nic się nie da zrobić i trzeba z tym żyć. Mówił jej że jeśli podda się operacji skończy na wózku inwalidzkim. Syn mieszkający w Angli zawiózł ja do mojego doktorka. Natychmiast decyzja o operacji, bardzo się bała, dużo z nią rozmawiałam przed zabiegiem, ja miałam zabieg po niej. Wiecie co, ta kobitka po zabiegu płakała ze szczęścia przez dwa dni, znów normalnie zaczęła chodzić. A tak wyzywała tego swojego doktora, że aż ubaw był na całym oddziele. Nie mogła na sali usiedzieć tylko kursowała po korytarzu, oczywiscie samodzielnie. Tak to bywa z konowałami

Dorka to Ty już weteranka. Lędźwiowy zrobiony, teraz szyja :) Szkoda że tak daleko mieszkam - z chęcią bym się wybrała do Twojego doktora :) i terminy u was szybsze...

Nawet nie zauważyłam, że nie byłam zalogowana.

Kasiu, zapraszam w Mielcu neurochirurgia naprawdę jest na wysokim poziomie. Dużo pacjentów przyjeżdża z ościennych województw. Nawet ordynator przyjmuje w Nowym Sączu a mieszka w Tarnowie. A co do tej weteranki, to tak. Rozsypalam się już zupełnie 3 lata temu i tak po trochu próbuje się poskładać. Narazie mi sie to udaje. Teraz szyjka a potem na spokojnie kontrola lędźwiowego bo zostały mi jeszcze 2 przepukliny a ostatnio zaczynają się odzywać. Ale wszystko po kolei Byle do przodu

A najśmieszniejsze jest to, że wszyscy moi bliscy panikują przed tą operacją tylko nie ja

U mnie na odwrót ja panikuje a reszta mnie uspokaja prawdziwa panika to się zacznie jak się termin będzie zbliżał dziś pojechałam z dziećmi na góre Cergową o dziwo mój kręgosłup dziś mi odpuścił. Mam nadzieję że jutro będzie równie łaskawy
Kasiu czasem warto jechać dalej, dla swojego dobra :)

Daagula, u mnie też o dziwo już drugi dzień w miarę spokojnie, ale myślę, że to zasługa leków przeciwzapalnych, które brałam prawie miesiąc. Miałam straszny stan ostry. Więc myślę, że dotrwam spokojnie do tej operacji bez żadnych ekscesów

Kawo, mam pytanie do Ciebie. Wiem, że Zawadzki, który Cie operował nie wysyła od razu na rehabilitację ( operował męża na cieśń nadgarstka) ale co z jazdą samochodem? Jak długo musiałeś odpuścić jazdę, żebyś bezpiecznie się czuł za kierownicą? Ja po lędźwiowym zaczęłam jeździć po 2,5 miesiąca i tylko Ravka terenową bo osobowym mi było trudno, za niskie siedzenia. A wiem, że lekarze mają różne zdania na ten temat. Boję sie, że po takiej stabilizacji szyjnego nie szybko wrócę za kółko i to mnie trochę martwi. Trudno tak bez autka

hmm, w zasadzie to nie pamiętam abym rezygnował z jazdy. Po prostu nie musiałem jeździć. Myślę, że krótkie odcinki to już jechałem (np. na wieś 35 km) po około 2-3 tygodnie po zabiegu.
Tak aby złego nie kusić to kilka razy jechałem w kołnierzu. Jest to niewygodnie więc później była jazda już bez.
Można powiedzieć, że nie szukałem okazji aby sobie pojeździć ale jak tylko była potrzeba to jechałem.
Najgorzej to wsiadanie/wysiadanie z samochodu. Reszta to pikuś. Już byłem na etapie kupna SUV-a ale jakoś przeczekałem te chwile. (SUV dla mnie to nie samochód, preferuję limuzyny).

Kawo, czyli wygląda na to, że może nie będzie tak źle z tą jazdą autkiem. Pewno odpuszczę sobie dłuższe jazdy, ale na miejscu będę próbować się poruszać. Tylko moja,, dama,, corolla( 1991) pójdzie na trochę w odstawkę, bo nie ma wspomagania. Uwielbiam to autko, jeżdżę nią naprawdę w długie podróże, ale zdrowie jest najważniejsze