Oj Piotrze Piotrze

Witam wszystkich!!!
Po trzech miesiącach leżenia na dywanie poczułam się zdecydowanie lepiej. Jeszcze w lutym próbowałam leczyć się farmakologicznie, ale po zastrzykach w szyję poczułam się zdecydowanie gorzej, więc przerwałam leczenie i czekałam na wyznaczenie terminu operacji. Wtedy wierzyłam, że pomoże mi tylko operacja. Po paru dniach czułam, że objawy ustępują. Na początku to była huśtawka. Jednego dnia czułam się lepiej, a drugiego gorzej. Termin operacji mam wyznaczony na 15 kwietnia, ale będę musiała chyba z niej zrezygnować. Od prawie 3 tygodni ustąpiła niepewność przestrzeni, przebiegające prądy, drżenia mięśni, uczucie śćiągania na lewo, drętwienia rąk i nóg, dławienie w gardle. Pozostał jeszcze niewielki ból głowy, sztywność karku, ale liczę że i to ustąpi. W styczniu neurochirurg powiedział do mnie,że być może pewnego dnia obudzę się i okaże się, że objawy ustąpiły. Wtedy trudno było mi w to uwierzyć. Pomyśłałam -to musiałby zdarzyć się cud... No i chyba się zdarzył. Wróciłam do pracy, nadrabiam zaległości, a jest ich sporo. Zaczęłam normalnie funkcjonować. Wybieram się również do Krojant. ( Elu mam nadzieję, że naprawdę warto...?) Po świętach mam zamiar powtórzyć MRI i skontaktować się z lekarzem.
Z okazji Świąt Wielkiej Nocy składam Wam najserdeczniejsze życzenia. Niech świąteczny czas spędzony w gronie rodziny i przyjaciół przyniesie wiele radości, doda energii i sił oraz obudzi nadzieję i wiarę na przyszłe dni.
Pozdrawiam cieplutko, chociaż w Gdyni za oknem zima.

wyluzuj i odzywaj się więcej bo Ci się wargi skleją
RAF JUŻ MI SIĘ WARGI SKLEIŁY
PIOTRZE dzięki ale z moich doświadczeń to nic nie wniesiecie .po prostu jestem jaka jestem życie mnie tego nauczyło, a może wynik wychowania rodziców. Cytuje licz zawsze na siebie ,bo nikt w trudnych chwilach Ci nie pomoże ,a odwróci się od Ciebie. I taką przyjęłam taktykę.
Tylko proszę nie piszcie mi że potrzebuję pomocy psychologa :):)

Beti Wiara czyni cuda-zaś sie stal to dobrze ,że nic prawie nieboli.Milo czytac.To jak loteria,czy poker uda sie lub nie.Fajnie, że pracujesz -niemniej lepiej zwolnic bo i tak jedziesz do przodu. Wytrwalosci.piotr

cyska
ja żadnych badań nie robiłam przed operacją, jedynie jak miałam jechać do sanatorium, ekg też mi nikt przed operacją nie robił, ale wywiad anastezjologa był bardzo szczegółowy i widocznie uznali , że nie nada
megi, każdy jest inny, jeden potrzebuje pomocy a inny nie, ja też tu często podkreślam że jestem życiowa "zosia samosia" i licze na swoje dwie ręce, i w trosce o nie, (a wykonuje pracę częściowo artystyczną) [podjęłam się leczenia, nie jestem ekscybitionistą żeby się obnażąć, ale myśle że moje posty mogą komuś pomóc i jak to mawia poeta - cięzko jest lekko żyć i tyle, a każdy zawód którego my nie wykonujemy jest lekki, nie ma takiej pracy która nie męczy...
przecież na zdrowy rozum, jeżeli coś nam siada ,nie na wskutek wypadku (bo dotyczy tu, tylko nielicznych) to chyba nie od lekkiego trybu życia
a przede mna jeszcze borykanie się z lędźwiowym, więc ja też jak gąbka czerpie z waszych postów, a nóż widelec, coś mi się przyda i będę bogatsza w informacje
du chyba mnnie ściągnęłaś myślami, żebym znowu zajrzała, u nas obecnie cały czas sypie....

A co mogę jeszcze powiedzieć nie oszukujmy się tylko spójrzmy w pesel .
Nigdy nie będziemy w pełni zdrowi ,jeśli był uraz kręgosłupa to on nam pozostanie.Nawet gdy mamy implant to nie mówione że nie trzeba będzie go wymienić za 10 lub 20 lat bo taką opcję trzeba też brać pod uwagę.:):)

Megi twarda babka jesteś,ale jak wiesz to najlepiej oceni nas ktoś inny nasza samoocena może byc niewlasciwa.Co do psychologa to sie zdziwisz uwazam ,ze przydałby się WSZYSTKIM.Zato fakt naszego wychowania stanowi duze obciażenie.Podobnie muj tatko mawial,że jak wlasnymi rekami nie zapracujesz to nikt ci darmo nieda.Zgadzam sie z tym-niezawsze.Gdy moja rodzinka byla pod wielka kreska to przyjaciele nam pomogli bezinteresownie za to Bogu dziekuje ,że mam takie grono przyjaciół.Moze sprubujesz bo tak naprawde każdy potrzebuje coś wyzucić z siebie tego warościowego wiecej i mniej ,ale naszego.piotr

Dzięki Piotruś za dobre rady. Wiem, że powinnam zwolnić, ale ja jestem typem człowieka, który nie potrafi nic nie robić. Te trzy miesiące to był dla mnie prawdziwy koszmar. Myślałam że wpadnę w depresję...

Beti mowisz o 3 miesiącach ,u mnie to prawie5 do operacji i to byla jazda polska na czworaka.Pierwszy raz w życiu tyle nierobienia naraz.Przed mialem wir prac spolecznych,zawodowych i innych i wszystko peklo jak bańka mydlana.Ale mam szachy wodne,warcaby i forum to niemęczy.-i pomaga niewpaśc w depreche.piotr

beti , tego też się trzeba nauczyć
jak mawiają tu mądrzejsi ode mnie,
trzeba nauczyć się kochać siebie
ja też się cały czas uczę, bo jak lepiej się czuje to az mnie rozpiera żeby coś zrobić, a jak już cos tam zrobie chociażby ugotuje zupe, to potem mnie bolą barki i kark i tak sama się uczę życ na nowo,bo do chwili operacji i choroby, robiłam wszystko, jak było malowanie chałupy, to zacierałam gładź, malowałam, robiłam tynk strukturalny, bo ja najlepiej zrobie, ot wada ze ja sama najlepiej...dyskopatia wielopoziowa uczy pokory....i dystansu do tego co ważne
piotrze popieram co piszesz bo momentami mam wrażenie że nadajemy na tych samych falach...[url href=http://www.forumneurologiczne.pl/galeria/stokrotka210863/albumy title="Przejdź do galerii użytkownika"][img hash=5155963f45eec href=http://www.forumneurologiczne.pl/galeria/stokrotka210863/pokaz/5155963f45eec]http://static2.medforum.pl/portals/user_photos/210438/5155963f45eec_200x200_adaptive.jpg[/img]