Choroba Parkinsona dotyka głownie osób w wieku starszym, około 60go roku życia. Zdarzają się jednak przypadki choroby przed 30ym lub po 70tym rokiem życia. Jest to schorzenie trwające do końca życia osoby chorej a co ważne objawy tej choroby nasilają się i pogłębiają z czasem jej trwania. Początkowo objawy są bardzo subtelne i delikatne z czasem chory staje się całkowicie zależny od innych osób. Rehabilitacja ogrywa kluczową rolę w przypadku osób z chorobą Parkinsona.
Dostosowuje się ją indywidualnie dla każdego pacjenta a w jej skład wchodzi: kinezyterapia, nauka i ćwiczenia mowy, terapia zajęciowa oraz różnego rodzaju ćwiczenia relaksacyjne.
Dodatkowo w niektórych przypadkach potrzebna jest pomoc psychologa bądź psychoterapeuty.
W przypadku podjęcia ćwiczeń należy pamiętać o kilku bardzo ważnych aspektach:
- Konieczne są przerwy między ćwiczeniami.
- Początkowo ćwiczenia są krótkie, później czas wydłużamy.
- Ćwiczenia muszą być powtarzane.
- Początkowo ćwiczymy w pozycji siedzącej a następnie przechodzimy do pozycji stojącej.
- Zaczynamy je od ruchów prostych po bardziej skomplikowane.
Nigdy nie należy zmieniać ustalonej kolejności ćwiczeń bądź zastępować je innymi gdy ćwiczymy z chorym w domu. Ćwiczenia trzeba wykonywać codziennie. Nie można przeciążać chorego i zmuszać do kolejnych powtórzeń gdy nie ma na to siły.
Bardzo ważną role odgrywają wszelkie ćwiczenia usprawniające w pozycji leżącej na plecach, na brzuchu, na czworakach, na siedząco a także w pozycji stojącej.
Do tych ćwiczeń wykorzystać można różnego rodzaju przyrządy takie jak: kijki, skakanki, poduszki, materace, piłki, wałki i inne. Pomagają one w zachowaniu pełnej sprawności ruchowej oraz zmniejszają choć na chwilę uczucie sztywności i napięcia mięśniowego. Można je wykonywać samemu jeśli jest to możliwe bądź z pomocą osób trzecich. Usprawniają one metabolizm, krążenie a także wpływają bardzo pozytywnie na samopoczucie.
Kolejnym etapem rehabilitacji są ćwiczenia mięsni twarzy, policzków oraz języka (logopedyczne). U osób dotkniętych chorobą Parkinsona mięsnie twarzy są napięte i sztywne. Twarz staje się napięta i nieruchoma- wygląda jak maska. Ćwiczenia te można wykonywać przed lustrem. Dodatkowo można je uzupełniać masażem twarzy.
Do tych ćwiczeń można włączyć ćwiczenia fonacyjne, które są konieczne u osób chorych. Z czasem mowa staje się bełkotliwa, niezrozumiała i bardzo cicha. Związane jest to z tym, iż sztywność mięśni krtani powoduje jej zmniejszona ruchomość oraz pogorszenie jakości i natężenia głosu. Stosowane są także różne ćwiczenia, które maja na celu poprawę wyrazistości mowy.
U osób chorych stosuje się także różnego rodzaju ćwiczenia relaksacyjne, zarówno w pozycji leżącej, siedzącej jak i stojącej. Każde z wymienionych grup ćwiczeń mogą być wykonywane indywidualnie bądź grupowo. Mogą być bierne lub czynne. Właściwie dobrane ćwiczenia wpływają w bardzo korzystny sposób na psychikę pacjenta, jego układ kostny, oddechowy, krążeniowy oraz cały metabolizm.
