Plastyczność mózgu jest zjawiskiem, które przez specjalistów rozpatrywane jest w kilku kategoriach. Pierwszą z nich procesy uczenia się oraz pamięć w kontekście plastyczności pamięciowej. Druga kategorią jest rozwój mózgu pod wpływem nieustającej stymulacji zewnętrznej, jaką jest stymulacja sensoryczna, czyli oddziałująca na nasze zmysły i w tym kontekście mówimy o plastyczności rozwojowej. Trzecią kategorią jest plastyczność kompensacyjna rozumiana jako biologiczna zdolność mikrostruktur mózgu do inicjowania procesów kompensacyjnych w sytuacjach uszkodzeń nerwów ośrodkowych oraz obwodowych. Badania nad plastycznością mózgu mają swój początek w okresie, kiedy rozpoczęto badania map korowych, które miały na celu określenie położenia poszczególnych ośrodków w mózgu. Badania budowy i czynności mózgu były domeną neuranatomów, neurofizjologów i neurochirurgów i prowadzone były często za pomocą elektrostymulacji odsłoniętych fragmentów kory mózgowej. Niestety badania takie są możliwe jedynie w środowisku śródoperacyjnym, stąd też sięgnięto po badania potencjałów wywołanych somatosensorycznych ( SEP) oraz ruchowych (MEP). Te metody badań do dziś dostarczają wiedzę na temat czynności kory mózgowej porównując wyniki uzyskane przez osoby zdrowe z wynikami osób cierpiących na schorzenia neurologiczne.