W medycynie bardzo istotną rolę odgrywa proces nazywany diagnostyką różnicową. Polega on na tym, że podczas rozpoznawania choroby u pacjenta wykluczane są różne potencjalne przyczyny występujących u niego dolegliwości. Jako przykład można podać chociażby różnicowanie podłoża wysypek u dzieci – bazując na ocenie morfologii zmian skórnych i dodatkowych dolegliwości pacjentów, można odróżnić zakażenie chociażby wirusem różyczki od zachorowania na odrę.

W różnicowaniu jednostek chorobowych rolę odgrywają różne badania. Wykorzystanie znajdować mogą badania obrazowe, ale i badania krwi. Jedna z ostatnich nowości w dziedzinie diagnostyki różnicowej dotyczy neurologii – europejscy lekarze prawdopodobnie opracowali bowiem test, dzięki któremu można by było odróżniać występowanie u pacjentów choroby Parkinsona od zaburzeń o podobnym przebiegu, ale odmiennym leczeniu i rokowaniu, czyli od tzw. atypowych parkinsonizmów.

Różnicowanie choroby Parkinsona i atypowych parkinsonizmów na drodze badania krwi

Specjaliści pracujący pod kierownictwem Oskara Hanssona ze szwedzkiego Lund University skupili się na białkowych łańcuchach lekkich neurofilamentów. Struktury te wchodzą w skład komórek układu nerwowego i pojawiają się we krwi wtedy, kiedy dochodzi do ich zniszczenia.

Badacze przeanalizowali próbki krwi pochodzące od zdrowych osób, a także materiał uzyskany od pacjentów z chorobą Parkinsona oraz od chorych na atypowe parkinsonizmy (badani cierpieli m.in. na takie schorzenia, jak postępujące porażenie nadjądrowe czy zwyrodnienie korowo-podstawne).

Po przeprowadzeniu analiz laboratoryjnych okazało się, że podwyższone stężenie wspominanego białka występuje u osób z rozpoznanymi atypowymi parkinsonizmami. W przypadku pacjentów z chorobą Parkinsona oraz tych osób, które stanowiły grupę kontrolną (czyli u ludzi zdrowych), stężenia łańcuchów lekkich neurofilamentów były z kolei zdecydowanie niższe.

Opisane badania są o tyle obiecujące, że podobne anomalie można co prawda wykryć na drodze analizy płynu mózgowo-rdzeniowego, jednakże jego pobranie jest trudniejsze niż uzyskiwanie próbek krwi od pacjentów. Możliwość stosowania badania krwi w różnicowaniu chorób ze spektrum parkinsonizmu mogłaby doprowadzić do przyspieszonego rozpoznawania właściwych schorzeń u pacjentów, a dzięki temu do szybszego wdrażania – czasami znacząco różnego w przypadku różnych jednostek chorobowych – odpowiedniego dla danego pacjenta leczenia.