Niektóre oznaki choroby kręgosłupa szyjnego mogą być mylone z innymi schorzeniami.
Ból karku
Zwyrodnienie szyjnego odcinka kręgosłupa najczęściej będzie dawać o sobie znać lokalnymi dolegliwościami bólowymi mającymi tendencje do nasilania się przy napięciach, po wyziębieniu organizmu, , potęgowanych przez zmęczenie lub różnorodne przeciążenia (np. długą jazdę samochodem). Zwłaszcza w początkowej fazie choroby bóle mogą mieć niestały charakter i ich pojawianie zazwyczaj nie kojarzy się z konkretną przyczyną. Dolegliwościom bólowym towarzyszy zwykle ograniczenie zakresu ruchów. Organizm broni się przed drażnieniem receptorów bólowych lub włókien nerwowych poprzez przyjęcie takiej pozycji, w której najbardziej narażone elementy będą odciążone. Ceną jest nadmierne napięcie mięśniowe i przeciążanie pozostałych struktur kręgosłupa. Odruch taki jest niezależny od woli i objawia się niekiedy przymusowym ustawieniem szyi, przy którym głowa skręcona jest w lewo lub w prawo. Zjawisko takie niepokoi chorego, zwłaszcza, gdy pojawi się nagle, np. po wstaniu z łóżka i nie jest poprzedzone innymi objawami. Takiego typu przykurcz mięśni szyi nie powinien być odprowadzany na siłę.
Leczenie polega na względnym unieruchomieniu szyjnego odcinka kręgosłupa, na przykład przez założenie na kilka dni gąbkowego kołnierza ortopedycznego.
Skuteczne jest również podawanie leków znoszących nadmierne napięcie mięśniowe takich jak tetrazepam czy tolperisone. Środki te łączy się zazwyczaj z standardowymi niesterydowymi lekami przeciwzapalnymi: paracetamolem, diklofenakiem, ketoprofenem, czy przedstawicielami nowszej generacji leków przeciwzapalnych: celekoksybem lub rofekoksybem. ( Te ostatnie leki są dużo bardziej kosztowne od np. ketoprofenu i stosowanie ich ma sens przede wszystkim przy długotrwałej terapii wysokimi dawkami NLPZ, gdzie ryzyko uszkodzenia błony śluzowej żołądka jest większe. ) W leczeniu ostrego zespołu bólowego ulgę przynosi miejscowe stosowanie ciepła oraz korzystanie przy wypoczynku ze specjalnie skonstruowanej poduszki wyposażonej w zgrubienie służące do oparcia szyi oraz w miękką część dostosowującą się do kształtu głowy. Poduszka taka powoduje, że w czasie snu kręgosłup szyjny przyjmuje fizjologiczną pozycję i poddany jest delikatnemu rozciąganiu przynoszącemu ulgę nadmiernie napiętym mięśniom. Poduszka taka może być również stosowana zapobiegawczo.
Rwa ramienna
Z szyjnego odcinka rdzenia kręgowego wyrastają korzenie nerwowe tworzące barkowy dający początek nerwom zaopatrującym kończynę górną. Korzenie, zanim utworzą splot, opuszczają kręgosłup przedostając się przez wąskie otwory międzykręgowe. Jest to miejsce, w którym w trakcie choroby zwyrodnieniowej najczęściej dochodzi do ucisku przez osteofity lub przemieszczający się dysk. Przepuklina jądra miażdżystego będąca objawem zaawansowanego zwyrodnienia krążka międzykręgowego przebija się zwykle przez tylno-boczną, najsłabszą część pierścienia włóknistego i trafia na początek korzonka nerwowego. Chory skarży się na ból i drętwienie promieniujące do barku, ramienia i ręki. Bólom towarzyszy osłabienie i zaniki mięśni objawiające się mniejszą pewnością chwytu, obniżeniem sprawności precyzyjnych ruchów palców lub utratą kontroli nad stawem ramiennym czy łokciowym.
Fizykoterapia, delikatne wyciągi za głowę, leki przeciwzapalne, rozluźniające mięśnie i zwalczające obrzęk nieraz przynoszą długotrwały korzystny efekt, jednak nie usuwają przyczyny cierpienia. W przypadku uciążliwych i nie poddających się leczeniu dolegliwości ulgę może przynieść zabieg operacyjny polegający na usunięciu przyczyny ucisku i przywróceniu utraconej stabilności.
Długotrwale dolegliwości związane z uciskiem korzenia lub niestabilnością kręgosłupa nie są wskazaniem do przewlekłego stosowania kołnierza ortopedycznego, chociażby ten przynosił spektakularną ulgę.
Kołnierz pomaga usunąć niekorzystny skurcz mięśni przykręgosłupowych, przez co użyteczny jest w ostrej fazie dolegliwości. Jego niekorzystnym działaniem jest jednak osłabienie i zanik tychże mięśni. Chory, który przez 4-6 tygodni stale nosi kołnierz, staje się uzależniony od niego jak od narkotyku. Każda próba zdjęcia kołnierza będzie powodować szybkie męczenie się osłabionych mięśni, duży dyskomfort i lęk. W sytuacji zmuszającej do długotrwałego noszenia kołnierza (niektóre operacje kręgosłupa szyjnego lub naderwanie więzadeł kręgosłupa) odzwyczajanie się trwa kilka tygodni i rozpoczyna się od krótkotrwałego zdejmowania kołnierza 2-3 razy dziennie. Każdego dnia okres przebywania bez kołnierza powinien być o kilka minut dłuższy. Z czasem powinno się rozpocząć ćwiczenia wzmacniające mięśnie szyi. W trakcie odstawiania kołnierza powinien on być jednak zakładany w sytuacjach narażających na wstrząsy, np. przy jeździe autobusem.
Bóle głowy
Na szyjne pochodzenie bólów głowy wskazywałyby umiejscowienie dolegliwości w okolicy potylicznej, nasilanie się dolegliwości przy skrajnych ustawieniach głowy, towarzysząca sztywność karku. Trudnymi do interpretacji, ale spotykanymi w chorobach kręgosłupa objawami mogą być bóle połowy głowy promieniujące do czoła (niemal identyczne jak w migrenie), bóle twarzy, uczucie dławienia w gardle. Zanim jednak ból zostanie przypisany patologii kręgosłupa szyjnego należy wykluczyć inne pochodzenie dolegliwości. Bóle głowy należą do bardzo rozpowszechnionych objawów towarzyszącym schorzeniom mózgowia, ucha środkowego, oka, zatok, zębów, są popularną manifestacją nadciśnienia, występują przy chorobach serca, infekcjach, zatruciach pokarmowych czy schorzeniach metabolicznych takich jak cukrzyca.
Zawroty głowy, nudności, wymioty, omdlenia
Objawy te, jakkolwiek typowe dla niektórych form choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa są często trudne do odróżnienia od patologii toczących się w tylnej części mózgowia lub zaburzeń pracy serca. Ataki zawrotów głowy mogą być spowodowane przez upośledzenie przepływu krwi przez tętnice kręgowe. Naczynia te przebiegające w wąskich kanałach kostnych są szczególnie narażone na ucisk towarzyszący zmianom zwyrodnieniowym, zwłaszcza w sytuacjach wymagających uniesienia lub skręcenia głowy. Częstą okolicznością wyzwalającą omdlenia jest wieszanie firanek. Młody zdrowy człowiek nie odczuje chwilowego zwolnienia przepływu krwi przez tętnicę kręgową. Mózg zaopatrywany jest w krew przez znacznie od nich większe tętnice szyjne. U osoby w zaawansowanym wieku, z rozwiniętymi zmianami miażdżycowymi już niewielka redukcja przepływu przez tętnice kręgowe może powodować wystąpienie burzliwych i niepokojących objawów. Jednym z podstawowych badań przy podejrzeniu patologii jest ultradźwiękowe (dopplerowskie) badanie przepływów w tętnicach szyjnych i kręgowych. Bardzo istotne jest wykonanie tego testu nie tylko w fizjologicznej pozycji głowy, ale także przy skręceniu szyi w prawo i w lewo.
Mielopatia szyjna
Rzadkim, ale poważnym powikłaniem choroby dyskowej kręgosłupa szyjnego jest stan określany jako mielopatia, czyli choroba samego rdzenia kręgowego. Chociaż proporcje między rozmiarem rdzenia i kanału kręgowego w odcinku szyjnym pozostawiają pewną rezerwę przestrzeni, nieraz zdarza się, że centralna przepuklina krążka wywiera ucisk na rdzeń.
Choroba zaczyna się podstępnie od osłabienia, drżeń lub skurczów w nogach. Dysfunkcja może również objąć kończyny górne. W zaawansowanej fazie mogą wystąpić trudności w wydalaniu moczu. Mielopatia szyjna jest stanem poważnym i stanowi wskazanie do pilnej operacji. Chirurgiczne usunięcie uciskającej masy stwarza szansę poprawy, rzadko jednak mielopatia przemija bez śladu. W przypadku choroby trwającej dłużej oraz u starszych pacjentów pewien stopień deficytu neurologicznego z reguły pozostaje.
Dr med. Piotr Tederko
