Zachowania ruchowe człowieka zostały poznane poprzez badania neurofizjologów oraz biomechaników. Obie te dziedziny obecnie tworzą system, na podstawie którego wyjaśnić można zagadnienia związane z poruszaniem się człowieka, choć przez wiele lat, obie te dziedziny funkcjonowały niezależnie od siebie. Dzisiejsza medycyna stawia je na równi w kontekście badań klinicznych.
Rozwój neurofizjologii oraz biomechaniki
Przyczyniał się, na przestrzeni wielu lat, do badań związanych z zachowaniami ruchowymi człowieka. Obie te dziedziny nauki, w badaniach nad ruchem człowieka połączył w XIX wieku, naukowiec Emil Du Bois Reymond, który jest twórcą metody wyznaczania ogólnego środka ciężkości ciała u żywego człowieka, stosowanej do dziś.
Biomechanika
Sama biomechanika jest nauką łączącą w sobie wiedzę z zakresu mechaniki maszyn, biologii, medycyny, sportu oraz ergonomii. W Polsce, początek badań w zakresie biomechaniki, datowany jest na lata 30-ste XX wieku. Lata 50-te, ubiegłego wieku, przyniosły w Polsce spowolnienie rozwoju rehabilitacji neurologicznej i neurofizjologicznej, na rzecz rehabilitacji ortopedycznej, stąd też badania kliniczne w zakresie neurofizjologii były rzadziej stosowane w praktyce.
Chętniej sięgano wówczas po wyniki badań klinicznych w zakresie biomechaniki oraz bioinżynierii. Wzrost zainteresowania biomechaniką dało się zauważyć jeszcze przed wejściem w praktykę kliniczną, a mianowicie, siatki programów nauczania na szczeblu średnim zawierały przedmioty z zakresu biomechaniki a nie obejmowały swoim zakresem neurofizjologii.
Zagadnień neurofizjologicznych można było doszukać się jedynie w środowiskach akademickich, szczególnie w zakresie wychowania fizycznego, gdzie przez kształcenie fizjoterapeutów napędzano rozwój rehabilitacji neurologicznej.
Międzynarodowe Towarzystwo Kinezjologii Elektrofizjologicznej
Tymczasem w 1965 roku, w Niemczech powstało Międzynarodowe Towarzystwo Kinezjologii Elektrofizjologicznej, wskazując standardy elektromiografii klinicznej. W 2010 roku, odbył się kongres, który określił główne kierunki badań, na których członkowie Towarzystwa będą się koncentrować. Obok tematów takich jak fizjologiczne właściwości mięśnia i nerwu, jednostki ruchowe mięśnia, kontrola ruchu, choroby nerwowo-mięśniowe, równolegle ustawiono tematy dotyczące neurofizjologii oraz biomechaniki.
Promowanie powyższych tematów, jako jednych z wielu przyjętych podczas kongresu, pozwoliło na zwiększenie edukacji zarówno lekarzy, specjalistów jak również pacjentów, otworzyło drzwi do dalszego rozwoju rehabilitacji, a dzięki coraz nowszym technikom obrazowania, pozwala na bardziej dogłębne poznanie struktur mózgu.
