Choroba Parkinsona jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń ruchowych. Jej istotą jest niedobór dopaminy, a podstawowymi objawami – spowolnienie ruchowe, sztywność mięśni, drżenia spoczynkowe, zaburzenia chodu i postawy.
Spis treści:
- Zaburzenia autonomiczne
- Zaburzenia czynności pęcherza moczowego
- Rozpoznanie różnicowe na podstawie zaburzeń czynności pęcherza moczowego
- Zaburzenia czynności seksualnych w chorobie Parkinsona
- Stosowane leki a zaburzenia seksualne
Oprócz deficytów ruchowych często pojawiają się także problemy snem, sferą psychiczną oraz objawy czuciowe i zaburzenia autonomiczne.
Zaburzenia autonomiczne
Do zaburzeń autonomicznych w chorobie Parkinsona należy nadmierne wydzielanie śliny, problem z połykaniem, zaparcia, opóźnione opróżnianie żołądkowe, niedociśnienie ortostatyczne oraz zaburzenia układu moczowo-płciowego.
Standardowe leczenie farmakologiczne nie tylko nie ma wpływu na zaburzenia autonomiczne, ale w wielu wypadkach może nasilać tego typu objawy.
Zaburzenia czynności pęcherza moczowego
Wśród chorych na Parkinsona objawy ze strony dolnych dróg moczowych zgłaszane są u 38-71% pacjentów, znacznie częściej u mężczyzn niż u kobiet. U większości zaburzenia czynności pęcherza moczowego pojawiły się po wystąpieniu dysfunkcji ruchowych. Obejmują głównie trudności z utrzymaniem moczu, parcie naglące na mocz, częstomocz w ciągu dnia i nocy.
Choroba Parkinsona, fot. panthermedia
Nieprawidłowości urodynamiczne to zmniejszona pojemność pęcherza i nadmierna aktywność mięśnia wypieracza. Problem polega na fazowym i niezależnym od woli skurczu wypieracza oraz niepohamowanym rozluźnieniu zwieracza.
Nadmierna aktywność wypieracza wynika z zajęcia procesem chorobowym obszarów mózgu hamujących i pobudzających czynność pęcherza moczowego. U chorych obserwuje się także wysokie spoczynkowe ciśnienie w obrębie cewki moczowej, które związane jest ze stosowaniem leków – lewodopy.
Rozpoznanie różnicowe na podstawie zaburzeń czynności pęcherza moczowego
Nadmierna aktywność wypiercza występuje w różnych postaciach parkinsonizmu spowodowanego zmianami zwyrodnieniowymi lub naczyniowymi.
W chorobie Parkinosona w przeciwieństwie do zaniku wieloukładowego i otępienia z ciałami Lewy’ego nie występuje zaleganie moczu po mikcji i otwarta szyja pęcherza moczowego.
Stosowanie standardowych leków na objawy ruchowe w chorobie Parkinsona może dodatkowo przyczynić się do nadmiernej aktywności pęcherza moczowego. W razie problemów stosuje się leki cholinergiczne lub serotoninergiczne.
Zaburzenia czynności seksualnych w chorobie Parkinsona
37-65% chorych na chorobę Parkinsona cierpi na zaburzenia czynności seksualnych. Najczęściej pacjenci skarżą się na zmniejszone libido, ograniczenia częstości stosunków płciowych, zaburzenia wzwodu, orgazmu i wytrysku.
U większości chorych problemy sfery seksulanej pojawiły się po wystąpieniu deficytów ruchowych. To pozwala na zróżnicowanie choroby Parkinsona z zanikiem wieloukładowym w których zaburzenia seksualne pojawiają się przed zaburzeniami ruchowymi.
Choroba Parkinsona, fot. panthermedia
Wśród mężczyzn chorych na chorobę Parkinsona depresja, zaburzenia ruchowe i ból nieuchronnie prowadzą do problemów z czynnościami seksualnymi, głównie ze wzwodem u kobiet natomiast dominuje osłabienie libido i brak orgazmu.
Stosowane leki a zaburzenia seksualne
W przypadku depresji, która często towarzyszy chorobie Parkinsona stosowane zwykle są odpowiednie leki antydepresyjne, które są czynnikami ryzyka zaburzeń wzwodu. Dodatkowo obniżenie poziomu funkcjonowania seksualnego u tych osób wynika z pogorszenia samooceny, samopoczucia i jakości życia.
Stosowane w parkisonizmie leki dopaminergiczne częściowo korzystnie wpływają także na funkcjonowanie seksualne, jeśli ich działanie jest niewystarczające lekami z pierwszego wyboru dla chorych na Parkinsona stają się leki hamujące rozkład tlenku azotu, ułatwiają one rozluźnienie mięśni gładkich tkanki jamistej.
