Zadośćuczynieniem w prawie cywilnym określany jest sposób naprawienia krzywdy, która objawia się poprzez cierpienia fizyczne (np. ból, niedowład kończyn) oraz cierpienia psychiczne (np. zespół stresu pourazowego), wywołane następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia), bądź wspomnianymi cierpieniami fizycznymi.
Reklama:
Zadośćuczynienie powinno obejmować wszelkie już doznane cierpienia jak i te mogące wystąpić w przyszłości, a jego głównym celem jest przede wszystkim doprowadzenie do ich złagodzenia.
Z uwagi na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi być ekonomicznie odczuwalna i zarazem nie może przekraczać doznanej krzywdy. Tym samym w obecnym orzecznictwie przyjmuje się, że nie jest to świadczenie symboliczne, potocznie określane jako suma „na otarcie łez”.
Główną zasadą jest, aby świadczenie z tytułu zadośćuczynienia było odpowiednie w stosunku do doznanej krzywdy poszkodowanego oraz utrzymane w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.
Ocena wysokości należnego zadośćuczynienia w oparciu o sumy zasądzane z tego tytułu w innych sprawach jest o tyle słuszna, o ile uwzględnia również okoliczności określające rozmiar krzywdy konkretnego poszkodowanego.
Niniejszy artykuł ma charakter wyłącznie informacyjny, należy go traktować jako dodatkową wiedzę na temat obowiązującego prawa. Wszelkie kwestie związane dochodzeniem roszczeń należy skonsultować z osobą zawodowo zajmującą się prawem. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za efekty zastosowania w praktyce informacji udzielonych w artykule.
