Spis treści:

1. Rehabilitacja poudarowa 
2. Rehabilitacja wczesna (bierna)
3. Rehabilitacja czynna (aktywna)

Na początku jest to najczęściej rehabilitacja bierna w łóżku chorego, po czym przystępujemy do rehabilitacji czynnej (aktywnej). Rehabilitacja neurologiczna jest połączeniem wiedzy neurologicznej z konieczną dla pacjenta rehabilitacją.

Rehabilitacja poudarowa 

Prowadzona jest przez wyspecjalizowany zespół rehabilitacyjny. Dostosowana jest ona indywidualnie do każdego pacjenta. Wszelkie użyte do tego celu techniki mają na celu pomoc choremu. Powinny być one bardzo dokładnie przemyślane. W przypadku gdy program rehabilitacyjny nie przynosi pozytywnych, widocznych efektów choremu, należy ją ponownie ułożyć i wdrożyć. Wszelkie ćwiczenia powinny być wykonywane pod okiem rehabilitanta. Nie można samemu zaprzestawać rehabilitacji, wprowadzać innych ćwiczeń czy zmieniać ich kolejności.

Bez względu na stan neurologiczny pacjenta, rehabilitacja powinna zostać włączona i do niego dostosowana. Nigdy nie należy zwlekać.

Rehabilitacja wczesna (bierna) 

Powinna być włączona jak najszybciej, bez względu na stan pacjenta, jego nastawienie itp. Najczęściej jest ona bierna i polega na utrzymaniu i kontrolowaniu, podstawowych a zarazem najważniejszych funkcji życiowych chorego. Takie postępowanie daje w późniejszym okresie szansę pacjentowi na samodzielne i sprawne funkcjonowanie.

Do czynności wczesnej rehabilitacji zaliczamy: 

1. Prawidłowe, dostarczające wszelkich niezbędnych witamin, mikro-, makroelementów oraz witamin odżywianie oraz nawadnianie. Przy czym pokarmy oraz napoje powinny być podawane w małych ilościach i bardzo często.
2. Szczególne dbanie o higienę osobistą pacjenta z kontrolą wypróżniania jak również zapobieganie pojawiania się odleżyn, zapaleniu płuc, prawidłowe ułożenie oraz zmiana tej pozycji.
3. Zapewnienie choremu odpoczynku i relaksu.
4. Spokojny, regularny, niczym nieprzerwany sen.
5. Stały nadzór lekarski.
6. Leczenie wszelkich innych schorzeń, które pojawiły się w trakcie pobytu w szpitalu bądź były obecne już wcześniej.
7. W sytuacji gdy stan zdrowia pacjenta pogarsza się i stanowi zagrożenie życia należy umieścić chorego na oddziale intensywnej terapii.
8. Koniecznym jest płynne, regularne utrzymywanie kontaktu z chorym - pozytywne nastawienie.
9. Zapobieganie powstawania powikłań

Rehabilitacja po udarze, fot. panthermedia

Rehabilitacja czynna (aktywna) 

Kolejnym etapem są delikatne ćwiczenia, masaż oraz inne zabiegi w kierunku uruchamiania chorego. Następnie podejmowane są próby siadania, stania przy łóżku (pionizacja) oraz próba samodzielnego utrzymania równowagi i poruszania się. Początkowo po równej powierzchni, na krótkich dystansach aż do dłuższych spacerów. Ostatni etap stanowi poruszanie się po powierzchniach nierównych oraz pokonywanie schodów.

Rehabilitację ruchową zawsze łączy się z rehabilitacją mowy oraz terapią psychologiczną. Na każdym z tych etapów konieczne jest wsparcie i pomoc ze strony rodziny, przyjaciół oraz znajomych. W sytuacji gdy rodzina nie radzi sobie z problemem warto skorzystać z pomocy przygotowanego do tego personelu medycznego nie tylko w trakcie hospitalizacji ale także po powrocie do domu.