Choroba Alzheimera jest najczęstszą formą demencji z charakterystyczni zmianami w obrębie mózgowia. Objawia się najczęściej pomiędzy 65 a 75 rokiem życia. Jej przyczyny i pochodzenie nie są dokładnie poznane. Artykuł przeznaczony jest dla rodzin i pacjentów z chorobą Alzheimera, zawiera wstępne ogólne informacje na temat patogenezy oraz przebiegu klinicznego tej choroby. Autorka będzie kontynuować ten temat w kolejnych artykułach.
Choroba Alzheimera jest pierwotnie zwyrodnieniową chorobą mózgu o dokładnie nieznanym pochodzeniu i przyczynach. Badacze zwracają uwagę na zwiększenie zachorowalności na chorobę Alzheimera w przypadku częstej ekspozycji na aluminium oraz u osób chorych na zespół Downa. Zachodzi także prawdopodobieństwo zmian o podłożu genetycznym, gdyż najczęściej przynajmniej jedna osoba w rodzinie ma już podobne objawy.
Choroba Alzheimera jest jednocześnie najczęstszą formą otępienia i występuje u prawie 45% wszystkich przypadków demencji. Objawy mogące wskazywać na otępienie w przebiegu choroby Alzheimera mają podstępny początek. Patomorfologicznie charakteryzują się zmianami w obrębie mózgowia polegającymi na zmniejszeniu liczby neuronów, obecności w neuronach zwyrodnienia neurofibrylarnego, zwyrodnienia ziarnisto- wodniczkowego, zaburzeniach neurochemicznych, w tym zmniejszeniu acetylotransferazy cholinowej i acetylocholiny.
Początek jest podstępny, a choroba postępuje latami. Jeśli choroba ujawnia się przed 65 rokiem życia jej przebieg jest szybszy z ujawnieniem się objawów uszkodzenia płata skroniowego i ciemieniowego, afazją i apraksją, agrafią, aleksją. W przypadku ujawnienia się choroby po 70 roku życia przebieg jest wolniejszy .
Pierwsze zmiany w chorobie Alzheimera dotyczą zwykle zaburzeń pamięci. Pogorszenie funkcji zapamiętywania nowych informacji oraz osłabienie pamięci jawnej to najczęstsze problemy, z jakimi borykają się osoby, u których zaczyna się choroba. Zmniejsza się u nich zdolność uczenia się oraz postępują deficyty w koncentracji uwagi. Zmiany te dotyczą najczęściej w przeciągu dwóch lat choroby. W kolejnych dwóch latach następuje dalsze pogorszenie pamięci, brak oceny sytuacji, myślenia abstrakcyjnego oraz dyspraksja, czyli upośledzenie aparatu ruchowego. Pojawia się także agnozja, czyli niezdolność postrzegania.
W trzecim ostatnim etapie choroby następuje załamanie wszystkich funkcji intelektualnych, pacjenci nie są w stanie rozpoznać krewnych, dochodzi do zaniku cech osobowości i całkowitego braku zahamowań emocjonalnych.
