W chwili obecnej choroba Parkinsona rozpoznawana jest klinicznie. Pozytonowa tomografia emisyjna (PET) wykonywana jest bardzo rzadko ze względu na wysokie koszty. Wykorzystywana jest ona w pracach naukowych.
Rozpoznanie choroby Parkinsona
Kliniczne rozpoznanie choroby opiera się na:
- stwierdzeniu takich objawów jak: drżenie spoczynkowe, spowolnienie ruchowe, wzmożenie napięcia mięśniowego oraz mikrofagia czy zaburzenia wegetatywne,
- wykluczeniu parkinsonizmu objawowego,
- jednostronnym początku objawów,
- dobra kliniczne reakcja na leki dopaminergiczne.
W większości przypadków kliniczne rozpoznanie choroby Parkinsona jest weryfikowane za pomocą pośmiertnego badania neuropatologicznego.
Objawy choroby Parkinsona
Główne objawy choroby Parkinsona są widoczne i odczuwalne nie tylko dla pacjenta ale również dla osób z jego otoczenia.
Wśród tych objawów wymieniamy:
- sztywność mięśniowa, która najczęściej zaczyna się w nogach oraz odcinku szyjnym kręgosłupa. Chory odczuwa silny ból mięsni, które staja się przykurczone oraz napięte,
- drżenie, które początkowo może obejmować jedną stronę ciała, palec, ramię a później rozprzestrzeniać się na resztę ciała. Często widoczne jest rytmiczne potrząsanie całym ciałem, kończyną górną bądź dolna oraz głową. Co ważne drżenie nie występuje zawsze u chorych,
- problemy z utrzymaniem równowagi,
- problemy z utrzymaniem prawidłowej postawy ciała (sylwetka staje się przygarbiona, głowa jest pochylona, chory przechyla się do przodu lub do tyłu),
- zwolnienie ruchów,
- całkowity brak ruchów,
- powolny chód z charakterystycznym pociąganiem nóg,
- problemy z przełykaniem,
- problemy z mówieniem,
- mimika twarzy staje się coraz mniej wyrazista,
- problemy z pisaniem.
fot. panthermedia
U osób chorych mogą występować także inne objawy nie związane z problemem poruszania się.
Wśród nich należy wymienić:
- ból,
- problemy z zasypaniem oraz snem,
- zaburzenia lękowe, depresja, zmiany nastroju,
- problemy z pobieraniem oraz trawieniem a także z wypróżnianiem,
- problemy z ciśnieniem krwi itp.
Każdy z wymienionych objawów przyczynia się w dużym stopniu do jeszcze większego pogorszenia stanu zdrowia chorego a także wpływają na jego stan emocjonalny i psychiczny. Wraz z upływem czasu i postępującym rozwojem choroby objawy bardzo często ulegają nasileniu a co ważne dołączają do nich kolejne. Chory staje się całkowicie zależny od opiekuna, nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować i o siebie dbać.
Jest to choroba śmiertelna a osoby nią dotknięte żyją do ok. 25 lat od momentu postawienia im diagnozy.
