Neurofizjoterapia od ponad 10 lat korzysta z badań oraz technik elektroneurodiagnostyki. Techniki te pomagają w określaniu genów odpowiedzialnych za zaniki mięśniowe, a także w wywołaniu potencjałów w niewładnych mięśniach, wpływa również na korę mózgową, pobudzając określone jej obszary, celem wywołaniu potencjału z mięśnia szkieletowego.
Od ponad 10 lat, techniki oraz procedury badań neurodiagnostycznych, wykorzystywane są w neurofizjoterapii, stąd też znajomość badań oraz procedur wykonywania badań elektroneurodiagnostycznych ma dla fizjoterapeutów szczególne znaczenie, gdyż pozwala im to na przeprowadzanie terapii oraz zabiegów elektroneurofizjoloterapeutycznych.
Elektrodiagnostyka klasyczna jest narzędziem, które sprawdza się przy kwantyfikowaniu genów mięśniowych, które odpowiedzialne są za ich zanik oraz przerost. Jak wynika z badań doświadczalnych, elektrostymulacja elektrodami powierzchniowymi, struktury mięśnia odnerwionego zmniejszyła ekspresję genów odpowiedzialnych za zanik i przyrost tkanki mięśniowej.
Somatosensoryczne potencjały wywołane stosowane są do pobudzania kory mózgowej. Kora mózgowa ruchowa oraz somatosensoryczna pozostają ze sobą w korelacji, między innymi ze względu na bliskie położenie obu struktur w mózgu, jak również obie wykazują dużą plastyczność. Stąd też bodźce sensoryczne wpływają na działania człowieka, w tym na zachowania ruchowe. Zastosowanie bodźców somatosensorycznych pozwala więc na pobudzenie określonego obszaru do ruchu jak również sprzyja jego uczeniu się i zapamiętywaniu nabytych umiejętności oraz funkcji.
Istotna dla terapii jest również metoda przezczaszkowej stymulacji mózgu powtarzalnymi impulsami magnetycznymi, która odbywa się za pomocą elektrod umieszczonych na skórze głowy. Za pomocą specjalnej cewki umieszczonej nad głową chorego, emituje się impuls magnetyczny, który pobudza motoneurony korowe. Efektem takiego działania jest zarejestrowanie na ekranie, ruchowego potencjału wywołanego, pochodzącego z mięśnia szkieletowego. Istnieje również nieinwazyjna metoda przezczaszkowej stymulacji mózgu impulsami prądu stałego, stosowana głównie u pacjentów po przebytym udarze. Wywołuje ona w mózgu długo trwającą zmianę pobudliwości w korze ruchowej.
W przeprowadzaniu tego typu terapii niezwykle istotna jest wiedza na temat przyczyn odnerwienia danej struktury lub jej niewładności oraz wiedza na temat samego zabiegu jak również metodologii jego przeprowadzania.
