Choroba Parkinsona zaliczana jest do jednej z najczęściej występujących chorób neurologicznych - ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Stosowana w dzisiejszych czasach nazwa choroby pochodzi od nazwiska lekarza Jamesa Parkinsona.
Została przez niego opisana w 1817 roku. Jest to schorzenie postępujące będące następstwem zaniku komórek (neuronów) istoty czarnej śródmózgowia, a w konsekwencji ogromnego zmniejszenia ilości dopaminy w prążkowiu.
Pod względem klinicznym choroba ta objawia się silnym spowolnieniem ruchowym, drżeniem spoczynkowym oraz sztywnością mięśni. Czasami pojawia się także zmniejszenie sprawności intelektualnej choć nie występuje ono zawsze.
Nie jest znana przyczyna utraty komórek nerwowych (neuronów) w odniesieniu do tego schorzenia. Wskazuje się tutaj na wpływ i interakcję czynników genetycznych, środowiskowych (trucizny, pestycydy) oraz procesu starzenia organizmu.
W chwili obecnej spotykanych jest coraz więcej przypadków osób dotkniętych tym schorzeniem. Jest to bardzo częste schorzenie ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Średni wiek zachorowania na tę chorobę wynosi 58 lat i wykazano, iż mężczyźni chorują nieco częściej niż kobiety.
Choroba rozpoczyna się najczęściej pod koniec szóstej bądź na początku siódmej dekady życia (50 bądź 60 lat). Oczywiście zdarzają się zachorowania przed 40tym a nawet przed 30 rokiem życia i jest to tzw. wczesny Parkinsonizm.
fot. pantherstock
Choroba ta postępuje cały czas ale jest to kwestia indywidualna dla każdego chorego. Jest to zależne m.in. od tego jaki objaw jest objawem dominującym. Chorzy wraz z rozwojem choroby stają się całkowicie zależni od innych osób i umierają w wyniku powikłań wywołanych barkiem ruchu oraz niepełnosprawnością.
Sytuacja, w której chory jest świadomy, iż staje się z każdym dniem zależny od innej osoby jest dla niego bardzo trudna. Kluczową rolę odgrywa zatem zrozumienie oraz właściwa edukacja nie tylko osoby chorej ale także członków jego rodziny oraz znajomych.
Opieka, której z czasem wymaga chory dotyczy każdego aspektu jego życia od zakupów, po płacenie rachunków, dbanie o higienę osobistą, prawidłowe odżywianie, rehabilitację, zapobieganie powikłaniom, bezpieczeństwo, wypoczynek oraz sen. Jest to zadanie bardzo odpowiedzialne. Kluczową rolę odgrywa także podawanie dostępnych w chwili obecnej leków oraz kontrola zachowania chorego.
