Złamanie zęba obrotnika jest najczęściej występującym rodzajem złamania kręgosłupa szyjnego w grupie osób w podeszłym wieku, czyli u osób powyżej 70 roku życia. Ten rodzaj złamania bywa wyjątkowo niebezpieczny w kontekście tego, iż stwarza sytuację podwyższonego ryzyka w doprowadzeniu do inwalidztwa a nawet śmierci. Istnieje bowiem prawdopodobieństwo przemieszczenia się odłamku kostnego, a bliskie sąsiedztwo rdzenia przedłużonego, daje możliwość wystąpienia różnego rodzaju deficytów neurologicznych.

Specjaliści oceniają stopień uszkodzenia układu nerwowego, według skali Amerykańskiego Towarzystwa Urazów Rdzenia Kręgowego (American Spinal Injury Association, ASIA), która zawiera 5 stopni. Grupa A, oznacza w niej całkowite uszkodzenie rdzenia kręgowego, natomiast grupa E wskazuje na zachowanie prawidłowych funkcji.

Postępowanie terapeutyczne oparte jest na wyniki badania obrazowego jakim jest tomografia komputerowa, jak również zdjęcie RTG wykonane w odpowiedniej projekcji. Założeniem idealnego schematu postępowania terapeutycznego jest uzyskanie jak najmniejszych skutków oddalonych oraz minimalizację ryzyka.

Jedną z form leczenia, która jest formą leczenia zachowawczego, jest usztywnienie kręgosłupa szyjnego przez zastosowanie kołnierza, na okres kilku tygodni. Jednak zdaniem specjalistów, jest to forma leczenia z wyboru, stosowana u pacjentów, u których ze względu na współistniejące schorzenia, istnieje zbyt duże ryzyko podjęcia leczenia operacyjnego, które stanowi kolejną, główną metodę leczenia złamania zęba obrotnika.

Ze względu na różnorodność technik operacyjnych, jedną z nich – zespolenie złamania z dostępu przedniego z użyciem śruby – obserwowano w kontekście efektów, na podstawie studium przypadku.
Siedemdziesięcioletni pacjent, który trafił na oddział neurologiczny z objawami złamania zęba obrotnika, potwierdzonego w badaniu obrazowym, został poddany zabiegowi operacyjnemu wyżej wymienioną metodą. Wnioski, jakie wysnuto na podstawie obserwacji pokazały że ta technika leczenia przyniosła spodziewany skutek. U pacjenta nie stwierdzono deficytów neurologicznych, sam pacjent nie zgłaszał dolegliwości bólowych i został spionizowany już w pierwszej dobie po zabiegu. Wypisanie do domu nastąpiło po 7 dniach, z zaleceniami jedynie doraźnych kontroli oraz zastosowania miękkiego kołnierza usztywniającego, w sytuacji wystąpienia dolegliwości bólowych. [1]