Oceniano w nim skuteczność kliniczną, bezpieczeństwo oraz efekty neuropsychologiczne terapii VNS. Grupa badana składała się z 34 dzieci (średnia wieku 11.5 lat). Średni okres obserwacji wyniósł 30.8 miesięcy. U 9 pacjentów zdiagnozowano zespół  Lennox–Gastaut, u 16 padaczkę z napadami częściowymi bez napadów atonicznych, a u 9 innych padaczkę z ostrymi napadami częściowymi, którym towarzyszyły napady atoniczne. Gromadzone formularze, odnośnie stanu każdego pacjenta, uwzględniały historiię pacjenta, historię napadów, ustawienia stosowanego sprzętu do VNS, jakość życia pacjenta, ocenę neuropsychologiczną i skutki niepożądane wdrożonej terapii.

Wyniki zastosowanej terapii VNS były następujące: 39% redukcja napadów po 3 miesiącach leczenia, 38% po 6, 49% po 12, 61% po 24 i 71% po 36 miesięcznym okresie obserwacji. Znacznie lepsze wyniki leczenia osiągano u pacjentów dotkniętych padaczką częściową, zarówno z napadami atonicznymi, jak i bez, w porównaniu z zespołem Lennox–Gastaut. Nie stwierdzono żadnych przypadków śmiertelnych w trakcie zakładania aparatu do VNS. Wśród skutków niepożądanych terapii najczęściej stwierdzano zmiany barwy głosu i kaszel w czasie stymulacji, które zwykle ustępowały po pewnym czasie. Na podstawie uzyskanych wyników można wnioskować, iż stosowanie VNS jest skuteczną metodą leczenia wspomagającego u pacjentów z padaczką lekooporną z napadami częściowymi, którzy nie zostali zakwalifikowani do leczenia neurochirurgicznego.