Brak sprawności ruchowej określany jest jako spastyczność poudarowa i dotyka pacjentów w sposób szczególny. Uniemożliwia ona bowiem samodzielność w życiu codziennym.

Ze spastycznością poudarową mamy do czynienia w sytuacji gdy mięśnie nie są w stanie odpowiedzieć na sygnały wysyłane przez mózg. Prowadzi to do bolesnych, trwałych skurczów, które uniemożliwiają swobodne poruszanie się ale także prawidłowe przeprowadzenie rehabilitacji.

Pacjenci ze spastycznością mięśniową mają np. w sposób nadmiernie zgięty łokieć czy nadgarstek bądź zaciśnięte pięści.

W chwili obecnej jedna z metod leczenia spastyczności poudarowej jest stosowanie toksyny botulinowej (poprawia zakres napięcia mięśniowego), zmniejsza ból i pozwala na samodzielność.