13-08-2014
Psychogenne zaburzenia ruchowe obejmują niedowłady lub porażenia kończyn a także ruchy mimowolne przypominające tiki, drżenie, dystonię czy pląsawicę. Jednakże w przeciwieństwie to wyżej wymienionych zaburzeń, w zaburzeniach psychogennych nie stwierdza się organiczych uszkodzeń w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Przyjęto więc, że mają one podłoże psychiczne, a nie neurologiczne.
Objawy pojawiają się nagle, niespodziewanie i najczęściej ustępują samoistnie po zastosowaniu dystraktora (rozpraszacza) uwagi lub gdy pacjent nie jest obserwowany.
Psychogenne zaburzenia ruchowe dotykają osób w każdym wieku niezależnie od płci, jednakże częściej dotyczą kobiet oraz ofiar przemocy zarówno fizycznej jak i psychicznej.
Brak skutecznych metod diagnostycznych. Zazwyczaj rozpoznanie stawiane jest poprzez wykluczenie innych zaburzeń.
Leczenie psychogennych zaburzeń ruchowych polega na farmakoterapii. Wskazana jest także zmiana nawyków żywieniowych i stylu życia. Celem terapii jest polepszenie jakości życia chorego i usprawnienie jego funkcjonowania w społeczeństwie.
