Terminem “pląsawica” określa się nagłe, mimowolne i nieregularne ruchy przenoszące się kolejno na różne części ciała.

Ruchy pląsawicze dotyczą zarówno mięśni kończyn jak i mięśni osiowych. Ruchy mimowolne mogą ulegać nasileniu przy próbie wykonywania zaplanowanej czynności, powodując upośledzenie zaplanowanego ruchu dowolnego. Wzmożenie ruchów pląsawiczych obserwuje się także pod wpływem emocji, natomiast w czasie snu objawy całkowicie ustępują. W pierwszych etapach rozwoju choroby, pląsawica może dotyczyć także mięśni twarzy.

Obserwuje się wtedy niekontrolowane grymasy, marszczenie czoła, mimowolne ruchy w okolicy nosa i ust. U osób dotkniętych pląsawicą zauważyć można charakterystyczny sposób poruszania się - chód kołyszący, taneczny, niepewny przypominający pląsanie. Chorzy bardzo często starają się zamaskować ruchy pląsawicze jednakże z marnym skutkiem. Mówi się wtedy o ruchach rzekomocelowych. Główną przyczyną powstawania pląsawic jest uszkodzenie jąder podkorowych (jąder podstawy) tj.: skorupa i gałka blada i zaburzenie przekaźnictwa dopaminergicznego.

Daletego też mogą się one pojawiać na skutek terapii lekami dopaminergicznymi. Pląsawice mogą być zaburzeniem pierwotnym (np. w chorobie Alzheimera), ale także mogą pojawiać się jako zaburzenia wtórne powstałe w wyniku różnych powikłań układowych lub pod wpływem ekspozycji organizmu na działanie toksyn.