Narkolepsja jest chorobą trudną do diagnozowania; szacuje się, że w Europie cierpi na nią 0,02–0,05% populacji ogólnej.

Diagnoza narkolepsji opiera się na tzw. tetradzie narkoleptycznej, czyli występowaniu 4 głównych objawów:

1. Występujące w ciągu dnia, niemożliwe do powstrzymania napady senności.
2. Charakterystyczna wyłącznie dla narkolepsji katapleksja czyli nagła utrata napięcia mięśniowego prowadząca do upadku. Epizod ten jest wywołany silnymi przeżyciami emocjonalnymi jak np. śmiech. W wyniku katalepsji nie dochodzi do utraty przytomności.
3. Występowanie omamów przysennych czyli halucynacji towarzyszących zasypianiu (omamy hipnagogiczne) i budzeniu się (omamy hipnopompiczne). Omamy te mają charakter wzrokowy lub słuchowe i często towarzyszy im poczucie lęku i bezradności. Halucynacje przysenne są zazwyczaj przerażające, wymienić można: zjawy, wampiry, przerażające twarze, poczucie czyjejś obecności, odgłosy kroków, otwieranych drzwi, krzyki, jęki czy odgłos pozytywki.
4. Porażenie przysenne – porażenie mięśniowe odczuwane jako brak możliwości wykonania jakiegokolwiek ruchu. W trakcie tych epizodów zachowana jest pełna świadomość i pamięć wydarzeń.

Tetrada narkoleptyczna występuje tylko u niespełna 50% chorych. Diagnozę można postawić już na podstawie pierwszych dwóch punktów.