Choroba ta jest niestety nieuleczalna, rozwija się nie tylko u osób starszych (koło 50 roku życia) ale także u osób młodszych. W chwili obecnej prowadzone są badania nad konkretną, sprawdzoną przyczyną stwardnienia zanikowego bocznego ponieważ w nie jest ona jak dotąd poznana. Wyróżniamy trzy typy SLA (postać sporadyczna, genetyczna oraz atakująca i uszkadzająca mózg).

Stwardnienie zanikowe boczne zaliczane jest do chorób nieuleczalnych, neurorozwojowych, w których dochodzi do uszkodzenia neuronu ruchowego (zarówno górnego jak i dolnego). Kluczową rolą tego neuronu jest przekazywanie z mózgu do mięsni bodźców, które warunkują wykonanie określonego ruchu.  W większości przypadków nie jest znany czynnik, który odpowiada za aktywację SLA.

Wśród objawów pojawiających się w początkowej fazie choroby (pierwszy etap) zauważalne jest osłabienie siły mięśniowej, które może wystąpić tylko po jednej stronie ciała. Dotyczy ono głównie dłoni oraz przedramion ale także uszkodzenia mięśni, pojawiania się skurczów (bolesnych i nieprzyjemnych) oraz drżenia.

W kolejnych fazach stan osoby dotkniętej stwardnieniem zanikowym bocznym ulega pogorszeniu, pojawiają się problemy z mięśniami twarzy, żuchwy, kończyn dolnych, języka. Osoba chora zaczyna mieć problemy z mówieniem, pobieraniem pokarmów, przełykaniem i wiele innych. Dodatkowo wraz z rozwojem choroby pojawiają się problemy z mięśniami karku (problem z utrzymaniem pionowym głowy) a także z samodzielnym poruszaniem się. W ostatniej fazie choroby dochodzi do osłabienia mięśni klatki piersiowej co prowadzi do problemów z oddychaniem. Jest to główna przyczyna zgonów osób dotkniętych stwardnieniem zanikowym bocznym.

Diagnozą choroby zajmuje się lekarz specjalista (neurolog), który zaraz po zebraniu wywiadu, przeprowadzeniu badania neurologicznego, zleci kolejne badania a wśród nich: badania laboratoryjne, badanie EMG, ENG, tomografię komputerową a jeśli to będzie konieczne także zbadanie płynu mózgowo- rdzeniowego. W chwili obecnej nie ma leku, który pozwoliłby całkowicie wyleczyć pacjenta. Podejmowane jest leczenie objawowe, które jest indywidualne dla każdego chorego. Kluczową rolę odgrywa nie tylko stosowanie środków farmakologicznych ale także pomoc logopedy, psychologa oraz rehabilitanta.