Przez długi czas panował pogląd, iż ciąża ma zły wpływ na przebieg SM. Nie było on jednak poparty jednoznacznymi dowodami. Dziś znane są wyniki badań mówić o tym, iż w trakcie ciąży dochodzi do osłabienia aktywności SM (stabilizacja choroby oraz zmniejszenie i osłabienie liczby rzutów), natomiast pierwszy trymestr po porodzie doprowadza do zwiększenia aktywności rzutowej choroby. Cały czas trwają badania nad rolą żeńskich hormonów płciowych w przebiegu SM oraz rolą czynników immunoprotekcyjnych wytwarzanych w trakcie trwania ciąży.

Najważniejsza kwestią pozostaje do dnia dzisiejszego zwiększenie liczby rzutów oraz ich nasilenia po porodzie (najczęściej 3 miesiące po porodzie). Był to jeden bardzo ważny czynniki przemawiający za tym by kobiety z SM nie posiadały dzieci. Oczywiście jest to kwestia bardzo indywidualna i nie każda kobieta musi po porodzie mieć zwiększoną i nasiloną częstość rzutów.

Przeprowadzone badania pokazują, iż jedna ciąża nie ma wpływu niekorzystnego na rozwój oraz jego tempo kobiet dotkniętych stwardnieniem rozsianym. Trwają dalsze badania nad wykazaniem, iż ciąża może mieć bardzo korzystny odległy wpływ na rozwój i tempo rozwoju choroby. 

Poród jest zależny od stanu zdrowia kobiety chorej na SM (stopień niepełnosprawności). Karmienie narodzonego dziecka piersią, nie ma wpływu na ryzyko wystąpienia rzutu choroby. Bardzo ważne jest to, iż dzieci matek dotkniętych SM, rozwijają się prawidłowo i nie wykazują jakichkolwiek różnic w porównaniu do dzieci matek zdrowych.

W przypadku kobiet dotkniętych SM, kluczową rolą jest rozmowa z pacjentką, przekazanie jej wszelkich dostępnych informacji na temat stwardnienia rozsianego a ciąży. Decyzja o posiadaniu potomstwa powinna jednak ostatecznie zostać podjęta przez rodziców.