Początkowo uważano, iż wybrane rodzaj aktywności fizycznej mogą przyczyniać się do pogorszenia stanu zdrowia chorego. Dziś wiadomo, iż osoby dotknięte stwardnieniem rozsianym zmuszone są do zmiany pewnych nawyków życiowych ale co ważne, nie muszą rezygnować z różnych form aktywności fizycznej.

Osoby chore na stwardnienie rozsiane w pierwszym (początkowym) etapie choroby mogą korzystać z prowadzonej wcześniej aktywności fizycznej co przed zachorowaniem. Oczywiście sytuacja ta ulega zmianie jeśli ich osobista sprawność fizyczna nie uległa drastycznej zmianie (np. problemy z poruszaniem się, korzystanie z kul, wózka inwalidzkiego, problemy z utrzymaniem równowagi wiele innych).

Jest to kwestia indywidualna dla każdego pacjenta. W takiej sytuacji osoba chora na stwardnienie rozsiane ma ograniczoną zdolność do wykonywanie wybranej przez siebie aktywności fizycznej.

Nigdy nie należy pacjentowi ze stwardnieniem rozsianym ograniczać możliwości uprawiania sportu, gdyż wpływa on bardzo dobrze na utrzymanie a nawet poprawia sprawność ruchową a dodatkowo pełni funkcję rehabilitacji fizjologicznej. Kluczową rolę odgrywa także poprawa nastroju oraz wiara we własne siły.

W trakcie jakiejkolwiek aktywności fizycznej należy zadbać o bezpieczeństwo pacjenta. Zajęcia na mogą go przeciążać, nadwyrężać, nieść ze sobą ryzyko pogorszenia stanu zdrowia, sprawności ruchowej czy zranienia się oraz kontuzji.

W sposób szczególny należy dbać o głowę, odcinek szyjny kręgosłupa osoby dotkniętej stwardnieniem rozsianym. Bardzo ważne jest by unikać wszelkich złamań oraz głębokich zranień wymagających interwencji chirurgicznej.

Ważna jest także temperatura pomieszczenia, w którym wykonywane są ćwiczenia bądź ta panująca na zewnątrz (jeśli odbywają się one np. na dworze), gdyż większość pacjentów ze stwardnieniem rozsianym lepiej czuje się w niższych temperaturach aniżeli wysokich.