Przebieg choroby i jej objawy są kwestią indywidualną, zatem tak też należy traktować pacjenta. Zaburzenie to może być spowodowane innymi chorobami wśród, których najczęściej wymieniane są zespół Picka, choroba Alzhaimera, Parkinsona czy choroby o podłożu neurodegeneracyjnym i inne. Nigdy nie wolno lekceważyć pierwszych, początkowo sporadycznie pojawiających się objawów. Konieczna jest konsultacja lekarska a następnie szczegółowa diagnostyka.

Lekarz podejmie decyzję co do badań po zebranym wywiadzie rodzinnym. Po przeprowadzeniu szczegółowej diagnostyki podejmie decyzje co do dalszego leczenia oraz możliwości stosowania środków farmakologicznych.
 
 Do objawów charakterystycznych dla otępienia starczego zaliczamy:

• zapominanie imion i nazwisk różnych osób od bliskich członków rodziny, po znajomych czy sąsiadów,
• zapominanie nazw codziennie używanych przedmiotów,
• zapominanie nazw ulic, numeru bloku, domu itp.,
• szczególne problemy z pamięcią krótkotrwałą ale dobrze zachowana zostaje pamięć długotrwała (zwłaszcza wydarzenia z przeszłości),
• problemy z wypowiadaniem prostych słów i zapamiętywaniem przed chwila zasłyszanych informacji,
• osłabienie organizmu, apatia, brak chęci do pracy, spotkań ze znajomymi,
• silne wahania nastroju, nerwowość, drażliwość, płaczliwość, często złe samopoczucie, lękliwość,
• problemy z wykonywaniem codziennych, nawet najprostszych czynności.

W miarę upływu czasu wyżej wymienione objawy i kolejne pojawiające się ulegają nasileniu i pogłębieniu.

Osoba chora staje się całkowicie zależna od opiekuna zarówno w ciągu dnia jak i w nocy. Szczególnie silne wahania nastroju wpływają na rodzinę, znajomych oraz przyjaciół chorego. Warto pamiętać, iż z upływem czasu stan ten będzie się coraz bardziej pogarszał. Otępienia starczego nie można niczym cofnąć ani lekami ani terapią. W chwili obecnej można je wyhamować/ spowolnić.